Voor mij weer een totaal nieuw gebied en werelddeel, Afrika. Voor deze keer het westelijke deel, maar afgelopen 2,5 maand nodigt absoluut uit voor meer bezoeken aan Afrika...

Dit verslag is natuurlijk niet bedoeld voor heel west Afrika, maar slechts voor de 6 landen die ik deze keer heb bezocht.

 

Door de VN is west Afrika geclassificeerd als het armste gebied ter wereld, maar dat is dan waarschijnlijk vooral vanuit economisch oogpunt gezien, want mensen lijken geen honger te lijden. Zeker niet in de moslimlanden, waar een van de 5 pilaren van de islam een moslim verplicht tot het schenken aan de armen. Mede hierdoor veel bedelaars op straat, vooral veel straatkinderen.  

En de meeste toeristen weten inmiddels wel dat je kinderen niets moet geven (ze worden door veel ouders van school gehaald als het veel geld opleverd), maar voor de Afrikanen is de liefdadigheid ook voor de straatkinderen bedoeld.

 

 

 

 

De mensen zijn vriendelijk, waar heb ik dat vaker gezien, maar soms ook erg opdringerig. Vooral in de toeristengebieden voel je je vaak een wandelende portemonnee. Jammer, want als er dan iemand echt gezellig een praatje wil maken, dan vertrouw je het soms niet; hij zal wel iets van me willen.

Vooral met vrouwen heb ik altijd veel en leuk contact, en ook dát zie je vaak in andere werelddelen: vrouwen zijn echte sjanzers... Daarnaast werken vrouwen eigenlijk nooit in het toeristen- oplicht- circuit, waardoor je eerder het vertrouwen hebt dat ze gewoon in je geinteresseerd zijn.

 

Het is een redelijk makkelijk gebied om in te reizen, aangezien je met maar 2 talen (Frans en Engels) overal kunt reizen. Maar mijn Frans zit in de categorie van een petit peu, dus dat is toch weer een hoop improviseren.

Vaak gebruikte ik het excuus dat ik al getrouwd was, want veel Afrikaanse vrouwen zijn gek op westerse mannen en veel Afrikaanse mannen gek op westerse vrouwen...

Heel west Afrika is gek op voetbel en de mannen kunnen er wat van. Ik kwam een groep Engelsen tegen die hier voetbaltraining gaven, en die werden finaal weggespeeld. Niet van te winnen, was hun gevoel, en Afrika is in de nabije toekomst het winnende werelddeel. Dus we maken ons borst maar nat...

 

 

Het eten is redelijk lekker, alleen vaak wel erg eentonig. en als je dan in een winkel loopt dan zie je ingredienten die je niet op straat of in lokale restaurants kunt kopen. Voor echte afwisseling moet je naar de wat duurdere restaurants en dat is wel jammer.

Rijst, Yam (wortel), spaghetti en soms friet is het gemiddelde straatvoer en overdag broodjes met vanallerlei keuze.

Maar je moet de bijzondere tentjes wel weten te vinden, want ook de broodjeszaken zijn nogal eentonig. 9 van de 10 broodjes op straat zijn met omelet.

 

 

 

 

 

Bij elke reis lijkt een rotbericht te horen en dan heb ik het niet over mijn verstandskies...

Ik had al een beschrijving gegeven van Michelle's reden om met onze relatie te stoppen in het verslag van Mopti, maar wat ik niet heb beschreven is mijn teleurstelling in de manier waarop Michelle wegliep voor haar twijfels, ik baalde ervan dat ze zo voor de makkelijke weg koos...

 

Ik realiseerde me te laat dat Michelle waarschijnlijk het gevoel heeft gehad dat ze maar een figurant was in mijn leven: Ik ben nooit erg duidelijk geweest over hoe gek ik op haar was geworden en hoe zij een zeer belangrijke rol is gaan spelen in mijn leven.

En voor haar, maar natuurlijk ook voor haar omgeving, liet ik haar 3 maanden in de steek, ik snap het achteraf maar al te goed...

En terwijl ik dacht dat alles koek en ei was en het niet meer stuk kon, had Michelle moeite met mijn manier van afstand nemen.

Ik was er echt van overtuigd dat Michelle lekker ging stappen en genieten van haar leven, en een weekje niet mailen of sms-en geen probleem zou zijn, als dat een keer zo uitkomt. 

Maar dat had ik compleet verkeerd ingeschat! Voor haar was dat een nieuwe reden om aan mijn gevoelens voor haar te twijfelen. Onterecht, overigens, maar dat is nu te laat...

 

En nu?

Het vrijgezellenleven is voor mij zeker geen onbekend terrein, maar misschien moet ik gaan reizen als de vader van Hans Teeuwen, die besloot om Bohemiën te worden: Met een zakdoek om zijn nek 's-ochtends zwerven en dan kwam hij 's-middags thuis, warm eten...

Of heeft nog iemand een andere suggestie? Laat maar weten, ik ben erg benieuwd.

 

- De gemiddelde uitgave voor de afgelopen 2,5 maand is 20,5 euro per dag, en dat is redelijk...

- Veel mensen geloven nog heilig in de zwarte magie, of Voodoo of animisme. De Maraboe (geestelijk leider) is belangrijk in het dorp en mensen gebruiken amuletten (Grigri) om kwaad af te weren. Dit zijn vaak dierlijke onderdelen, zoals te zien is op de foto van het verslag van Bamako.

 

- Dit is de eerste reis dat ik een duidelijk favoriet land aan kan wijzen, en dat is Ghana. Daarna komt Gambia (en dan vooral Berending) en dan volgt de rest. Buiten het feit dat mensen vriendelijk zijn en Engels spreken (zodat je ze ook wat makkellijker beter leert kennen) is het vooral het gevoel wat je hebt, en dat is niet altijd uit te leggen...

 

Als je het reisvirus hebt, is dat niet te stoppen, de vrijheid, de culturen, de vriendschappen die je sluit, allemaal erg verslavend. Maar ik ga er dit keer echt voor om toch een wat stabieler leven te gaan leiden, 2,5 maand reizen per jaar en dan een baan vinden waar ik die tijd onbetaald verlof op kan nemen. Dat moet lukken, daar ben ik van overtuigd...