De ruines van Thayekittaya waren volgens de reisgids ouder dan de (paya)ruines in Bagan. De ruines zelf waren wat teleurstellend en we wilden al snel weer terug richting stad. Dunja bleek over hetzelfde uitmuntende richtingsgevoel te beschikken als ik en we raakten al snel de weg kwijt. We liepen een klein dorpje in en zagen een vrachtwagen staan met draaiende motor. We keken elkaar aan hoefden niets te zeggen.
Aan de chauffeur was vervolgens de vraag of hij ons naar Pyay kon brengen. Onder andere met behulp van gebarentaal werd duidelijk dat hij het zelfs leuk vond om ons mee te nemen, hij moest echter nog wat adressen langs...

 

De vrachtwagen werd bij elke stop volgeladen met groenten (vooral radijs), terwijl wij door de boerenfamilies telkens hartelijk verwelkomd werden en volgepropt met groenten en fruit. Het was een fantastische ervaring, bij elke stop werden we weer verwend en wij trakteerden de kinderen van de families op koekjes en chocoladesnoepjes.
Na een paar uur stonden we even buiten Pyay waar we de Trishaw (een fietsriksja met 2 zitplaatsen op de zijspan) terug namen naar de stad. En ook deze fietstocht zullen we allebei nooit meer vergeten; het kwam waarschijnlijk doordat Dunja voorop zat en ik met de rugzak achterop, maar we trokken in ieder geval alle aandacht van de mensen aan de kant van de weg. Bijna iedereen stond te zwaaien en te lachen naar ons en steeds werd Hello! Hello! naar ons geroepen. Een vreemde en prachtige rit waar we later nog veel over gesproken hebben...

Het doel in de stad waren de Shwesandaw en een Boeddha die daar vlakbij stond. De Paya was erg mooi en de Boeddha indrukwekkend. De Paya leek op een kleinere versie van de Shwedagon in Yangon en was erg mooi bijgehouden. Vanaf hier konden we ook de zittende Boeddha zien, en ongeveer 30 meter hoge afbeelding van de Boeddha die naar de pagode zat te kijken.

Vanaf de pagode konden we ook de rivier zien en de zon die bijna onderging. We besloten om bij de rivier de zonsondergang te gaan bekijken en nadat we bij de rivier waren aangekomen zijn we daar op een heuvel gaan zitten. We waren niet de enige, een aantal dorpelingen waren naar de rivier gekomen om de zonsondergang te zien... Vanaf hier konden we ook een terras zien van een restaurant en we besloten om daar een pilsje te gaan drinken.

- In de bus naar Pyay stond de reisleidster met een microfoon in de hand. We maakten een grap en vroegen of ze voor ons ging zingen. De bus was nog niet vertrokken of de karaoke- cd werd gestart en we werden getrakteerd op life- muziek... Nadat onze verbazing was wat verminderd pakte ook Dunja de microfoon en heeft vervolgens wat deuntjes meegezongen. Karaoke is erg populair in Azie, ook hier in Myanmar.

- Ook in Pyay viel ons weer op hoeveel duitsers in Myanmar rondreizen, het is ongeveer 50-50 met overige reizigers...

- Tegenover het hotel zagen we een man in de telefoonpaal klimmen. Wij waren de enigen die raar opkeken toen hij wat draadjes aansloot op de lijn en op zijn gemak een half uur heeft zitten bellen...

Pyay was voor ons beiden een van de hoogtepunten van Myanmar, doordat hier niet zoveel toeristen komen, reageren mensen anders, verbaasder. Maar het ticket was al gekocht, en de wekker was al gezet...