Afrika
Azië
Europa
Noord Amerika
Oceanië
Latijns Amerika
 
Mary 25- 27 jun 2008
 

Mary 25- 27jun


Naar Turkmenistan!

Uitstappen doe je hier gewoon midden op het spoorHiep, hiep, hoera!!! Ik had beide visa (voor Turkmenistan en Iran) kunnen scoren (met bloed, zweet en traneeeeeen) en het was tijd voor de lange tocht naar het onbekende Turkmenistan. Een toeristenvisum is erg lastig (je moet 24 uur per dag een gids inhuren en voor hem/haar ook alles betalen), maar een transitvisum is makkelijker. Het voordeel is dat je kunt gaan en staan waar je wilt (en het is goedkoop), het nadeel is dat je maar 5 dagen mag blijven.
De trein in Oezbekistan kent 3 klassen, en 2e klasse (normaal de fijnste; goedkoop en erg gezellig) was uitverkocht. Ik kocht een ticket voor 3e klasse, en dat zou een zware tocht worden. Normaal is dit de zit-klasse maar in de zomer is dit de sauna- klasse (heet!!!)... En dan de hele nacht (12 uur) zitten op een houten bankje. Maar een paar kerels hadden een bed ingepikt. En toen eentje effe naar de wc ging, lag deze toerist op zijn bedje. Zelfde prijs, zelfde rechten, dacht ik zo... Hij was niet blij en na 2,5 pitten liet ik hem weer wat rusten...

Lekker knus...Ik had geteld dat er ongeveer 120 personen in onze wagon zaten (normaal voor 60 slaapplaatsen) en bij een stop kwam er nog een flinke familie bij, allemaal in ons deel. Maar iedereen maakt plaats, en de kinderen vinden wel een plekje (zie foto). Erg leuk en vooral erg knus.
In Bukhara kwam de trein aan maar daar was ik al geweest, ik wilde alleen naar de grens. Een taxichauffeur wilde mij daar wel naar toe brengen en bood aan voor 5.000 Som. Ik schreef het nog op, en hij zei ja, maar bij het tanken schreef hij ineens 50.000... Toen kreeg hij natuurlijk niets en ik liep weg... Erg dom van hem, en lastig voor mij, want ik wist niet waar ik was. Ik kreeg een goede deal met een eerlijke taxi- chauffeur, die bracht me naar het busstation, waar ik een andere taxi kon regelen.

Die zou me naar de grens brengen, maar bracht me weer naar een andere plek, waar weer een andere taxi stond te wachten (!!!). Die kreeg dus maar voor de helft betaald, ook al pruttelde hij tegen. Deze taxi bracht me weer naar de eerste grens- slagbomen, waarna je weer een andere taxi moet pakken...
De prachtige mensen op straatDeze chauffeur vroeg te veel en kreeg dus maar de helft en hij was daar ook niet blij mee (jammer, dan). Eenmaal bij de Turkmenistan- grens begon het grote wachten. Iedereen ging voor (mensen met een Turkmenistan- paspoort en vrachtwagenchauffeurs), dus na 2,5 uur was ik bijna aan de beurt. En toen gingen ze ruim 1,5 uur pauseren...! het moet niet gekker worden. Uiteindelijk ging het gelukkig redelijk snel, en kon het papierwerk beginnen. Vervolgens met de taxi naar Turkmenbashi en met een minibus naar Mary.

Ik kan je eerlijk zeggen: ik was helemaal kapot! De batterij was leeg, de koek was op... Ik nam s-avonds 2 pilsjes en stond op mijn kop. Maar ik was erg blij dat ik beide visa had en dat ik weer heerlijk op pad was!!!

Mary

Pokrovskaya- kerkMensen komen vooral naar Mary (spreek uit als Marie) om een dagtrip te maken naar Merv. Maar ook Mary zelf heeft wel wat bezienswaardigheden, zoals de centrale bazaar, de Pokrovskaya- kerk, het Niyazov- park... Ik had een hotel op het oog, maar kon het niet vinden. Ook nummer 2 was onvindbaar (en niemand op straat kende ze), dus keuze 3 werd het; hotel Sanjar. Geen slechte keuze, dicht in het centrum en vlakbij een aantal heerlijke restaurantjes, met fantastische Shashlik...
Het lokale museum had in 1 jaar tijd de prijzen ver- viervoudigd, dus die sloeg ik over, maar de Pokrovskaya- kerk maakte meer dan goed. Een prachtig rode- bakstenen gebouw en van binnen minimaal net zo mooi. Van boven tot onder beschilderd in mozaïken en prachtige muurschilderingen. Echt de moeite waard om naartoe te lopen. Met onderweg een MIG- gevechtsvliegtuig op ware groote op een paal (typisch Sovjet) en het lekkerste softijs ter wereld (het lijkt wel of ze slagroom invriezen). Mmmmmmm.

In en rond het centrum natuurlijk een hoop standbeelden van de vorige diktator, oftewel, president Turkmenbashi (zie Geschiedenis volgende verslag), met een standbeeld die volgens mijn reisgids op president Kennedy lijkt...

En:

Jetzt kommen die kamelen...- Onderweg in Turkmenistan kom je door de Karakum- woestijn, met veel kamelen en kamelenmelk (beetje vreemde smaak).
- En Kvas, een soort frisdrank wat gemaakt wordt van oud brood (volgens de taxichauffeur).
- En soms moet de chauffeur effe stoppen, zodat iedereen zijn pruimtabak even uit kan spugen (en weer verse achter de tanden stoppen)...
- Vanwege het voetbal kon ik hier beter de Belgische nationaliteit aanvragen. Elke keer als mensen Galandja of Niederlande horen, begonnen ze te lachen en roepen aaah, Russia!!!

- Met 50 euro ben je hier miljonair. Op straat krijg je ruim 20.000 Manat voor je euro...
- In de trein zat een vrouw die veel leek op een oude baas bij Heineken, Godfried Meijer. En aan de grens EN in Mary kwam ik haar weer tegen... Salam Aleikum, Godfried!
- Om 11.00u is alles potdicht, inclusief restaurants en cafes. Een jaar geleden was er zelfs een avondklok, maar die geld schijnbaar alleen nog echt voor openbare dronkenschap. En als je dan gepakt word, dan heb je echt een probleem...
- In Oezbekistan was de afkorting voor de verkeerspolitie Gai en in Turkmenistan PIGG, niet gelogen...

En de dagtrip naar Merv mocht natuurlijk niet ontbreken...