Ik nam een supersnelle bus van Hue naar Saigon, maar dit keer wederom niet via een reisagent... Een goede tip voor alle mensen die nog naar Vietnam gaan; koop je kaartjes gewoon op het busstation en niet bij de reisagenten!

Het ticket wat ik nu had was ongeveer 4 euro goedkoper. En belangrijker, het stopt niet in andere plaatsen en je hoeft niet over te stappen...

 

De bus vloog door de straten, alles opgeteld ging ik vorige keer van Saigon naar Hue in ruim 30 uur, nu was het 22 uur. De claxon is de ´grote wegvrijmaker´ in Vietnam en deze chauffeur wist hem zeker goed te vinden.

 

Er was ook een diner inclusief, op de Chinese wijze; allemaal een schaaltje rijst en dan een tiental verschillende gerechten waarvan je kunt opscheppen, erg lekker.

Hier wordt wat minder geboerd en gesmekt dan in China, gelukkig maar.

  

 

Terug in Ho Chi Minh Stad (Saigon heet officieel Ho Chi Minh Stad, maar wordt nog steeds door velen, ook door Vietnamezen, gewoon Saigon genoemd), waar ik ook wilde shoppen voor kleren (alle merken worden perfekt nagemaakt, en goedkoop!) en natuurlijk ook voor wat souvenirs.

 

Maar de markt in Saigon is misschien wel de meest irritante markt die ik ooit bezocht heb, mensen laten je niet met rust en trekken je zelfs continu aan je arm richting hun winkeltje.

Ook gevaarlijk, omdat ze je zo kunnen afleiden en je zakken rollen.

Snel weg en weer lekker de straat op, daar wordt je wel weer steeds aangesproken of je een 'motobaik'  of 'boem boem' wil, maar ze trekken je niet steeds aan je arm...

 

Ik had weer een kamer genomen bij de grappige en vriendelijke 'Tam' in haar Thanh Hotel. Leuk! En de komende dagen heb ik ook de stad en haar omgeving wat verkend (zie ook vorige verslag van de Mekong Delta).

Ik heb weer lekker gegeten bij het Bangladesh restaurant waar ik de vorige keer ook het heerlijke eten heb geproefd.

 

 

Het was rond de 38 graden in Bangkok en dat is erg warm in een drukke stad.

Maar in de bioscoop (met airco), bij de kapper (met airco en een kapper met lichte Parkinson) en in mijn favoriete, goedkope restaurant 'Take a Seat'  (met airco) was het goed vertoeven.

 

Ik heb dus veel gemaild, gerelaxed en vooral lekker gegeten, wat kunnen ze hier toch lekker koken.

 

De rellen en opstanden begonnen helaas echt uit de hand te lopen. Het was de laatste tijd dan wel ver van het toeristengebied verwijderd, maar elke week wel weer wat aanslagen en doden, dat voelt toch niet lekker.

Op 16 april ging om 5 uur de wekker, tijd om naar huis te gaan, echt naar huis te gaan...

 

Astrid en mijn moeder (en natuurlijk Charlie) stonden in Dusseldorf al klaar, lekker weer naar Brabant...