Afrika
Azië
Europa
Noord Amerika
Oceanië
Latijns Amerika
 
Mutare 12- 14 mrt 2020
 
Tas inpakken, goedendag zeggen tegen iedereen die al wakker was bij de Pink Papaya in Chimoio, en naar het busstation. Ik vroeg om de Chapa (minibus) naar Mutare, maar die ze aanwezen was nog helemaal leeg! Dat leek op uren wachten, dus ik besloot om niet al te braaf te zijn, en vond verderop een andere die al bijna vol was. Mooi! Gaan met die bak!
 
Bij de grens moesten we eerst langs kilometers vrachtwagen en toen ik uitstapte werd ik bijna besprongen door geldwisselaars. De chapa gaat namelijk niet met de mensen de grens over, je moet zelf lopen, en daar maken de regelaars dankbaar gebruik van.
Maar welke wisselkoers moest ik nu aanhouden? Op internet circuleerden allerlei verhalen over de officiële en onofficiële wisselkoersen en die scheelden nogal wat. Dus ik aan een paar mannen gevraagd en heb toen maar wat gewisseld. Voldoende om naar Mutare te komen...
 
 
 
 
 
 
 
 
Aan de grens met Mozambique gaan zaken niet met de computer, maar werd mijn paspoort praktisch overgeschreven in een schriftje. Wat nou, elektronisch paspoort? Toen wandelen naar de Zimbabwe-kant en een boos kijkende agent werd helemaal vrolijk toen bleek dat zijn held Arjen Robben van 'mijn club' PSV bleek re zijn... Voetbal verbroederd echt wel!
 
Eerst de handen wassen met een soort jodiumwater tegen Corona en toen bleek in Zimbabwe het computersysteem eruit te liggen! Hèbben ze een computer, dóet ie het niet... Haha... Stond ik daar met mijn elektronisch visum die ze online moeten checken! Nou ja, geduld is een schone zaak, dus ik plantte mijn tas in een hoek, daar kan ik altijd op zitten en ben maar wat gaan lezen. Dit kon nog wel even duren, zei de man van de immigratiedienst, dus ik was voorbereid.
 
Maar binnen het uur kwam er al een andere meneer naar mij toe om te zegen dat ik wat papieren in moest vullen en werd mijn visum (met de hand) geschreven. Ik denk dat het systeem er dus nog steeds uit lag...
 
De autorit naar Mutare vanaf de grens was weer een bijzondere. Met 9 man in een Yaris, 3 man naast de chauffeur, echt waar, 4 achterin en één half hangend in het kofferbakje. Fantastisch! We werden uit ons lijden verlost op het busstation en toen moest ik nog mijn Airbnb- bed gaan zoeken. Het duurde me zeker 2 uur door het heetst van de dag, maar werd door iedereen geholpen. Het laatste half uur heeft de lieve Mucha helemaal meegelopen.
 
Daarna effe chillen en het dorp verkennen. Er is niet veel te beleven, maar om even bij te komen van al dat reizen ben ik toch 2 nachten gebleven.
De Airbnb was prima, goed bed, prima douche en wifi (als er stroom was) en aan de rand van het dorp tegen de heuvels aan. Ik heb een dag lekker door het stadje gewandeld en genoten van het feit dat iedereen Engels spreekt, je hebt dan veel makkelijker contact.
 
 
 
 
 
Met kinderen die blij waren dat ze weekend hadden (klik maar op deze link...). Ook dames die wel met die blanke man op de foto willen.
 
En echte healings in het park (nog een filmpje). Halleluja!
 
Ook heb ik nog het museum van Mutare bezocht, 10 dollar toegang is hier een hele smak geld, maar zo te zien werd dat dan ook echt besteed aan het onderhoud van het leuke museum.
 
De laatste ochtend op tijd op voor de bus naar de hoofdstad.

 

 
 
 
 
Maar...

- Ook hier weer weinig elektriciteit... Alleen ’s-nachts gelukkig wel, dan kan de telefoon weer wat opladen. Geen stroom betekent ook nergens wifi, overigens.

- Ik wilde 100 dollar wisselen en trachtte uit te vinden waar dat zou kunnen. In Maputo kreeg ik de tip dollars mee te nemen en ik kon niet alleen maar kleine biljetten krijgen. Constance, de eigenaar van de guesthouse waar ik zat wist wel een plek en het lukte. Kréég ik me toch een stapel geld voor 100 dollar!