Afrika
Azië
Europa
Noord Amerika
Oceanië
Latijns Amerika
 
De Niger rivier 20- 25 feb 2009
 
De Niger rivier 20- 25 feb 2009
 
In de boot
 
Onze 'Pinasse', traditionele boot,  tijdens een van de vele stops...De boot vertrok in de middag, dus in de ochtend heb ik nog wat inkopen gedaan en nog wat doelloos door de stad geslenterd.
De boottocht duurt normaal 2 nachten, maar in het regenseizoen ligt dit tussen de 3 en de 5 nachten. En als de boel echt stukgaat, wie weet hoe lang je dan moet wachten...
Je kunt kiezen uit het lokale transport en een speciale toeristenboot. Je kunt raden welke de duurste en de saaiste is, en die heb ik ook zeker niet gekozen.
 
Voor 20.000 Cfa, ongeveer 30 euro, wordt je dan van Mopti naar Timboektoe verplaatst en zijn alle maaltijden inbegrepen.
 
Er is een toilet aan boord, en je krijgt je eigen matras en je eigen hoekje. Tot nu toe klinkt het nog erg comfortabel, toch?
De wc is een gat in de achterkant van de boot, waar je bijna niet kunt komen. Ook staat er continu een flinke laag water in, waardoor je in je eigen afval staat. Je poept dus op de kant en plast overboort, geen probleem.
 
 
 
 
De kokkin aan het werkHet matras was een kokosmatrasje, die op een stapel harde en onregelmatige zakken rijst is gelegd.
Hierdoor wordt je regelmatig door de nacht heen met rugpijn wakker, maar het voordeel is wel, dat je dan ziet dat je een meisje op je rechterarm hebt liggen, een oude vrouw in je nek, een leuke dame tegen je buik en een kindje ligt je zachtjes in je gezicht te slaan. Erg gezellig en knus, dus, niets aan de hand.
 
Elke maaltijd (5 dagen maal 3 maaltijden) bestond uit rijst met een vissmaak. En soms een stukje vis verstopt, die ik natuurlijk aan de anderen overliet. Je eet met de mannen, want de vrouwen eten met de vrouwen.
En dat gaat op de Afrikaanse stijl: uit een grote schaal pak je met je rechterhand (de linkse gebruik je aan wal voor andere dingen) een hoopje rijst en kneed dat boven de schaal tot een bal. Je eet het snel, want de schaal is snel leeg, ook al is de rijst bloedheet! Na de reis had ik een blaar op elke vingertop, echt waar... Haha.
 
 
 
 
Lekker luiEn dan heb je het nog niet over de ontelbare keren dat de motor afsloeg en niet meer op wilde starten. Hoe de roerkabel steeds afbrak, hoe we steeds op een zandbank liepen (met een keer mee uitstappen en duwen). Of hoe we over de laatste kilometer ongeveer 2 uur gedaan hebben, omdat de motor elke keer zwarte rook uitblies. En alles wordt opgelost met de houtjes- touwtjes- plakbandmethode. Fantastisch!
 
Veel bijzondere zelfbouw- bootjes op de NigerMaar dan heb je het ook nog niet over de echte reden van de reis gehad:
De prachtige verlaten dorpjes aan de oevers, waar de tijd 1000 jaar heeft stilgestaan en geen wegen naartoe lopen. De kamelen aan de kant en de nijlpaarden (een erg grote van dichtbij) die je lui aan liggen te staren.
En over de mooie mensen aan boord met het gebruikelijke Afrikaanse gevoel voor humor, vooral als de Toebab (witte man) met handen en voeten in de modder vastzit. Er zaten overigens ook 2 Fransmannen en 1 Fransvrouw aan boord, maar die spraken niet veel Engels, dus daar had ik niet echt veel contact mee.
 
Ook was het lachen geblazen, toen ik bij elke keer dat de motor weer moest worden opgestart (en wat vaak niet lukte) het geluid nadeed: Toe-toe-toe toebab-bab-bab-bab. Dat soort zelfspot weten mensen erg te waarderen...
 
En:
 
Hulp onderweg- Het was weer carnaval, dus heb ik, samen met de piemels thuis, een borreltje gedronken op Leo Beset. En ik drink er dan ook altijd eentje op mijn vader. De Fransen hadden Rum bij, en dat volstond prima...
- Ik had heel veel water meegenomen, en die kon ik dan mooi uitdelen aan de Attaya- mannen. En zo kreeg ik mooi ook van die lekkere zoete en sterke thee toegeschoven.
 
- Plots sprong er zomaar een vis aan boord! Maar die hadden we de hele dag al. Ik dacht nog: waarom springt er nu niet een kip aan boord...
- Nieuw in de categorie huwelijksaanzoeken: Een vrouw, aan boord, die zichzelf aanbied. Normaal wordt dat door een familielid gedaan. Ze had wel een gouden tand en een flink achterwerk (beiden tekenen van welstand), maar ik heb toch maar bedankt...
 
- Je krijgt een echte les in nederigheid en geduld; nederigheid omdat de hele dag alles voor je bepaald wordt, wanneer je drinkt, eet, slaapt, stopt of vaart. Geduld, omdat het Afrika is, en je steeds lang zit te wachten.
 
 
 
Prachtige dorpjes, waar geen wegen komen...Kortom, wat een zware, maar vooral bijzondere reis, en ik ben blij dat ik hem ondernomen heb.