De volgende morgen vertrok ik naar Mozambique. Dat vond ik best een beetje spannend, gezien de laatste berichten na de orkaan, waarbij honderden mensen het leven lieten en honderdduizenden dakloos achterbleven.

 

Maar de cholera- uitbraak was in het midden van het land en niet in het zuiden, waar ik was.

 

 Ik besloot om nu 1 nacht in Maputo te verblijven, ik wilde eerst naar het zuiden om te gaan duiken.

 

 

 

 

 

 

Ik stond al vroeg bij de taxibusjes in Ezulwini en na een half uur stond ik in Manzini. Daar was het weer wachten tot de bus vol was, ditmaal 3,5 uur, en wij onderweg... Na 3 uren over hobbelige wegen waren we er eindelijk en de immigratie van Swaziland was een makkie, dit keer, ik was ook niet mijn groepje kwijt. Bij de immigratie van Mozambique had ik echter gedonder..

 

 

Volgens de zeer strenge douane-meneer en -mevrouw, laat ik ze even Herr Flick en Frau Helga noemen, waren mijn papieren niet in orde. Dat kon kloppen, want ik hád ook helemaal geen papieren... Probleem 2 was dat ik niet zomaar door iemand uitgenodigd mocht worden (ik had via Airbnb had geboekt), maar dat ik een regulier hotel had moeten boeken. De chauffeur stond steeds netjes op me te wachten, hij wist wel een plek waar ik wellicht even op internet kon, in het niemandsland tussen de grensposten. Beide plaatsen hadden echter geen Wifi, maar na aandringen mocht ik bij de meneer van het transportbedrijf wel even achter zijn computer (it is against the regulations, tell nobody).

 

Binnen 10 minuten was ik terug bij mijn nieuwe vrienden, maar ze accepteerde de boeking niet, het was een reservering, geen betaling! De chauffeur en een paar passagiers werden ongeduldig, we waren er al een uur, dus die vertrokken. Nadat ik mijn tas had gepakt, natuurlijk. Het werd al wat donkerder en ik wachtte nog steeds op een antwoord (Flick en Helga hadden The Big Boss gebeld en die zou terugbellen) dus ik wachtte even buiten, want in het kantoor leek het wel 50 graden. Komt er ineens een soldaat op me af die zijn handboeien trok‼‼ Ik schrok me een hoedje, maar kon het niet geloven, ik had toch niets misdaan? Toen hij vlak bij me was schoot hij in de lach, geintje... Hahaha, zo zie je maar weer dat ook lokale mensen (zelfs de soldaten) het gedoe niet waarderen en er een geintje van proberen te maken.

 

Tot 2 maal toe werd ik geadviseerd om een omkoping aan te bieden. Voor 2000 Rand (ongeveer 130 euro) zou ik zeker door mogen. Dat geld gunde ik ze niet en ook waren de handboeien wellicht een goed signaal om dat niet te doen...‼

 

 

 

Na ongeveer 2,5 uur was de kogel door de kerk; ik kon vertrekken, maar niet naar Maputo, het doel van mijn reis. Het werd nu echt al wat donker en de dichtstbijzijnde plaats in Swaziland was zeker nog 2,5 uur rijden. Gelukkig kon ik mee met een busje met Swazi die inkopen hadden gedaan in Maputo.

 

Mozambique is schijnbaar een arm land, vergeleken met Swaziland en Zuid- Afrika. We werden dan ook bij een politiepost aangehouden en alle tassen moesten leeg, vanwege mogelijke goedkope smokkelwaar. Maar ook dat ging met een big smile, ik stond zo met een soldaat te kletsen, dat hij vergat om een auto aan te houden, we konden er beiden hard om lachen. Terug naar Manzini, daar een busje naar Ezulwini en laat in de avond had ik weer een bed...

 

Pffffff...