Afrika
Azië
Europa
Noord Amerika
Oceanië
Latijns Amerika
 
Vilankulos 8- 11 mrt 2020
 
In Vilankulos wilde ik wat langer blijven. Ik wilde ergens gaan duiken en had mijn zinnen gezet op het nationale park Bazaruto. Een eilandengroep op een klein uur varen vanaf het vaste land en volgens mijn Lonely Planet reisgids een absolute aanrader.
 
 
 
 
 
 
Ik was vooral benieuwd naar de Dugong die hier leeft, die zie je maar op een paar plekken in de wereld. Ook schildpadden en dolfijnen kun je tegenkomen, dus ik was extra gemotiveerd. De walvishaai komt ook nog wel eens langs, maar die kans zou maar klein zijn...
 
 
 
 
Na een relatief korte bustocht (4 uur) kwam ik aan op het busstationnetje van Vilankulos en kon ook hier weer lopen naar het huis waar ik via Airbnb aan was gekomen. Het was dit keer jammer genoeg geen homestay, maar meer een hotelletje. Had ik toch liever een slaapzaal genomen...
 
 
 
 
Ik ging meteen wat rondwandelen en ook hier viel me op dat mensen heel erg simpel leven. Zeker de helft van de inwoners slapen in rieten hutjes en van de andere helft nog een groot deel onder golfplaten. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
De straten zijn van zand en de stroom valt met regelmaat uit. Maar mensen zijn blij je te zien, lachen en zijn vooral heel veel samen met elkaar. Wat een andere vorm van rijkdom, waar wij wellicht nog wat van kunnen leren. En ze vangen hun eigen kreeft, zoals je op de foto kunt zien.
 
De foto hiernaast is van het restaurant van Zita (rechts) en links waar ze woont. Bij haar heb ik een paar keer gegeten (waaronder Matapa), op aanraden van Blue van Odyssea divers...
 
 
 
De laatste dag ging in duiken, dat was zo mooi dat ik er een apart verslag van heb gemaakt.