Vilankulos 8- 11 mrt 2020
In Vilankulos wilde ik wat langer
blijven. Ik wilde ergens gaan duiken en had mijn zinnen gezet op het nationale
park Bazaruto. Een eilandengroep op een klein uur varen vanaf het vaste land en
volgens mijn Lonely Planet reisgids een absolute aanrader.
Ik was vooral benieuwd
naar de Dugong die hier leeft, die zie je maar op een paar plekken in de
wereld. Ook schildpadden en dolfijnen kun je tegenkomen, dus ik was extra
gemotiveerd. De walvishaai komt ook nog wel eens langs, maar die kans zou maar
klein zijn...
Na een relatief korte bustocht (4 uur) kwam ik aan op het busstationnetje
van Vilankulos en kon ook hier weer lopen naar het huis waar ik via Airbnb aan
was gekomen. Het was dit keer jammer genoeg geen homestay, maar meer een
hotelletje. Had ik toch liever een slaapzaal genomen...
Ik ging meteen wat
rondwandelen en ook hier viel me op dat mensen heel erg simpel leven. Zeker de
helft van de inwoners slapen in rieten hutjes en van de andere helft nog een
groot deel onder golfplaten.
De straten zijn van zand en de stroom valt met
regelmaat uit. Maar mensen zijn blij je te zien, lachen en zijn vooral heel
veel samen met elkaar. Wat een andere vorm van rijkdom, waar wij wellicht nog
wat van kunnen leren. En ze vangen hun eigen kreeft, zoals je op de foto kunt zien.
De foto hiernaast is van het restaurant van Zita (rechts) en links waar ze woont. Bij haar heb ik een paar keer gegeten (waaronder Matapa), op aanraden van Blue van Odyssea divers...
De laatste dag ging in duiken, dat was zo mooi dat ik er een apart verslag van heb gemaakt.