Afrika
Azië
Europa
Noord Amerika
Oceanië
Latijns Amerika
 
Mopti 27 feb- 06 mrt 2009
 
Mopti 27 feb- 06 mrt 2009
 
Klein bedrog
 
De Bani rivierOm 4u in de ochtend werd ik gewekt. De 4x4 terreinwagens vertrekken vroeg, om zo de eerste veerboot te pakken. Ik had afgesproken (en betaald) voor een privé- 4x4, dan ga je rechtstreeks naar je bestemming, zonder eindeloos te stoppen om lokale mensen af te zetten en op te pikken. Normaal wel leuk, alleen dan kom je pas 's-nachts op je bestemming aan...
 
De 4x4 crosste flink door, nadat we nog even op de veerboot hadden staan wachten. Langs kamelen en nomaden, dwars door de droge en lege Sahel, richting het zuiden. Natuurlijk een lekke band, maar verder ging het voorspoedig.
Maar onderweg werd er toch weer een spelletje gespeeld; de man had zogenaamd autopech, en je wordt in een busje geladen, waardoor de reis een paar uur langer duurt, doordat deze continu stopt, en natuurlijk ook nu weer een lekke band. Maar je doet er toch niets aan, dus effe slikken en we waren gelukkig nog voor het donker in Mopti.
 
 
 
Mopti
 
Zo hoog mogelijkIk was helemaal op...! Waarschijnlijk een combinatie van het zware reizen van de afgelopen dagen en het gebrek aan goed eten en drinken (ik eet en drink graag van de straat en dat had me nu waarschijnlijk achterhaald, want ik raakte flink aan de vroem vroem).
 
En dat alles was gemengd met een erg leeg gevoel over de mail van Michelle, ik kon haar besluit om mij te verlaten niet begrijpen...
Toen ik wat uitgerust had in Mopti werd me haar probleem echter wat duidelijker:
 
Michelle heeft een ontzettend druk leven; 2 kinderen opvoeden, hard en veel werken en in het ene weekend dat Steven en Jade bij hun vader zijn, doet ze haar uiterste best om haar huishouden te regelen, haar vrienden en familie te zien en ook nog wat tijd voor zichzelf over te houden...

Dan kom ik in haar leven en ook mij probeert ze in haar leven te passen en een half jaar lang heeft ze op haar tenen gelopen om de boel rond te krijgen. En dan verdwijnt die zwerver (met zijn reisvirus) weer plotseling en laat hij de boel thuis ook nog erg makkelijk los, zoals hij dat al eerder heeft gedaan en dat ook gewend is.
 
Ik kan me nu voorstellen dat ze het niet meer trekt, dat het allemaal te veel is geworden, en ik kan alleen nog maar afscheid nemen en het hoofdstuk afsluiten.
Het was een van mijn mooiste hoofdstukken tot nu toe, maar het boek is nog zeker niet dicht. Ik ben van plan nog lang en voluit te leven, en nog veel bijzonderen dingen te gaan doen en zien.
 
Hakuna Matata

Ik nam weer een bed in een slaapzaal in hotel Ya Pas De Problem, met een goed restaurant en mooie en schone kamers, douche en toilet. Allemaal net iets duurder als wat mogelijk is in de stad, maar met zwembad... Niks mis mee, en precies wat ik even nodig had...
Ik vond een superdik boek in het restaurant, Nederlandstalig. De helft van het formaat van een telefoonboek, maar dubbel zo dik. Met daarin 2 verhalen; De P staat voor pijngrens van Sue Grafton en Verlaten Perron van Danuta Reah. Ik besloot om Mopti sowieso pas te verlaten als ik dit hele boek uit zou hebben.
 
En ook:
 
Hoezo lui?- Een kerel wil met zijn auto een bocht nemen, gewoon op de geasfalteerde weg, midden in de stad, breekt zo compleet zijn voorwiel eraf...
- Mijn camera was ook kapot gegaan, dus ik wilde een nieuwe op de kop tikken. Er was welgeteld 1 winkeltje waar ze 1 type digitale camera verkochten. Chinese bende en daar wilde hij ook nog ruim 200 euro voor hebben. Haha, ik ga dus maar even een tijdje met mijn telefoon foto's maken...
- De werkster bood een massage aan voor 7,5 euro. Erg stiekum, de baas mocht het denk ik niet weten. En ik merkte al snel dat mijn spieren dit erg nodig hadden...
 
En na bijna een week was mijn boek uit, dus ik vertrok. Mijn energie was nog niet echt terug maar mijn vroem vroem leek gekalmeerd. Dus tijd om weer te vertekken..