Mijn laatste stop alweer van deze trip en het was al een hele uitdaging om een slaapplaats te boeken. Booking.com heeft dan wel de beste deals, maar er is een hele slimme oplichting gaande.

Je hoeft van Booking pas bij aankomst te betalen, maar het hotel stuurt toch een betaalverzoek. Ik heb niet betaald, maar ik kon het adres van het hotel nergens vinden, dus beetje vaag…

Toen ik een ander hotel wilde boeken, hetzelfde verhaal, maar deze bleek helemaal niet te bestaan! Ik stond fysiek op het aangegeven adres, maar niemand in de buurt kende het, zelfs niet de andere hotels… Maar ze hebben wel ongeveer 8 keer een betaalverzoek gestuurd, die ik uiteraard niet van te voren heb betaald!

Dus ik maar gewoon naar Paharganj, in het centrum, waar de toeristenhotelletjes zitten. Veel hotels buiten het centrum mogen trouwens sowieso geen buitenlandse toeristen herbergen, dus dat is verloren zoektijd en -moeite…

En wat was het weer lekker om in Paharganj aan de Main Bazar Road te zitten, de chaotische plek die nooit slaapt. Alles is er zo’n beetje te kopen, van Chinese troepjes tot eten en drinken, van massages met onbekende afloop en uiteraard ganja/ marihuana.

Ook heb ik weer uitgebreid gebruik gemaakt van de Delhi- Metro, die brengt je daadwerkelijk overal naartoe. En ik wilde dit keer een paar keer buiten de stad zijn. Zoals de fenomenale Akshardam Tempel aan de overkant van de Yamuna rivier en naar een oud en vervallen bioscoopje waar uiteraard Bollywood wordt gedraaid.

Maar ook wat dichter bij het centrum waren nog wat dingen te bezoeken, zoals de India- gate en de Jama Masjid (vrijdagmoskee), een lust voor het oog. Zó mooi, dat ik zelfs voor de tweede keer onder de indruk was.

De eerste keer was ik hier in 2005, toen vroeg men nog geen entreegeld, maar dat waren voor deze steeds moderner wordende stad toch echt andere tijden. Er was nog nauwelijks een Metrosysteem, dus de Riksja was nog heilig… En nu heb je (gelukkig) zelfs heel veel E-riksja’s. Er lijkt minder vervuiling op straat te zijn en minder zwervers.

Helaas, helaas, aan alles komt een end. Op zaterdagochtend, 8 april stond een taxi voor mijn hotel Star Paradise, om me om 3.30u in de ochtend naar het Indira Gandhi vliegveld te brengen. Twee vluchten van Turkish Airlines brachten me vervolgens veilig naar Schiphol en de NS bracht me naar Station Driebergen Zeist, waar ik opgehaald werd door Charlotte. Gezellig!

Ik ga de komende jaren India weer erg missen, denk ik. Het voelt inmiddels als mijn tweede thuis, al klinkt dat misschien raar, voor een land waar nog veel dingen mis zijn.

Hoe dan ook, dit was niet de laatste keer, als het aan mij ligt…

En never forget: Fuck the Dragon!