Ngapali 13- 17jan

De vracht

Het plan was om een weekje naar het strand te gaan. In The Motherland Inn in Yangon hadden we van andere reizigers gehoord dat Ngapali Beach DE plek was om te verblijven, en dat wilde we dus gaan bekijken. Na eerst de bus naar Yangon, vervolgens de bus naar Pyay, de vrachtbus naar Tanggok en de Pick-up via Thandwe kwamen we 2 dagen later aan in Ngapali. Inderdaad, een flinke reis en een om niet snel te vergeten. Vooral de vrachtbus naar Tanggok was een reis op zich; de bus wordt rondom de passagiers volgeladen met vracht (kisten, dozen en andere rommel) waardoor je over de vracht heen de bus in en uit moet en zelfs de beenruimte is volgestouwd. Maar we hadden bedacht dat we hier wel iets leuks van konden maken. Dunja hing haar hangmat in het midden van de bus, Jan (een duitser die we in Pyay hadden ontmoet) en ik gingen boven op de vracht liggen, Jan in het gangpad en ik helemaal achterin. Ook ging na een paar uur de lokale rum rond...

Maar ook de pick-up was een hele ervaring, een pick-up is een open personen- vrachtwagen, en in plaats van vracht worden mensen vervoerd. Als buitenlander wordt je dringend verzocht om in de open ruimte plaats te nemen, maar wij wilden op het dak zitten. Daar zaten al een aantal Myanmaresianen (of zoiets) en die hadden de grootste lol om en met ons, vooral toen ik op een spijker ging zitten en Dunja in de stront trapte bij een stopplaats. Bij aankomst hoorden we dat er een bus rechtstreeks van Yangon naar Ngapali gaat, maar onze conclusie was al snel dat we deze reis nooit hadden willen missen...

Op het strand

In totaal heeft Ngapali 3km strand, verdeeld over een aantal kleine inhammen. We kwamen uiteindelijk uit bij het Grand resort en besloten daar te blijven; een eigen hut aan het strand, vissersboten die we s-avonds zagen vertrekken en s-nachts alleen maar het geluid van de golven die het strand oprolden.
Een van de mooiste plekken op aarde, hadden we besloten en we hebben er van flink van genoten. Van het hotel kregen we ook een welkomstdiner aangeboden; aan het stuk privestrand was een tafel gedekt met kaarslicht en de enige andere personen die we die avond gezien hebben waren de kok en de serveerder...

Leuk:

- Dat de bus naar Tanggok een klapband had, konden we nog wel zien, maar dat de bus continu stopte omdat de remmen maar half werkten vertelden ze ons pas achteraf...
- Dat ook hier de wereld wat anders is dan op veel andere plaatsen bleek uit het feit dat je hier van alles wordt aangeboden: Op het strand kregen we zelfgemaakte snoep van een dame die voorbijkwam, Dunja werd door een groep vissersvrouwen hun hut ingesleurd en kreeg vanalles te eten en ook het ontbijt werd elke ochtend naar onze hut gebracht: Elke ochtend ontbijt aan het strand, dus.

- Mensen in Myanmar hebben een hekel aan nee zeggen, dit blijkt vaak uit het feit dat ze ja zeggen als ze het antwoord niet weten. Op de vraag of de bus terug naar Pyay s-avonds of s-ochtends ging was het antwoord; Yes!. What is it, vroegen we weer; Morning or evening?, Yes, was het antwoord weer. Morning? Yes! Evening..? Yes!. Erg grappig en verwarrend tegelijkertijd en de enige oplossing is dan om het aan iemand anders te vragen...

Ook al wilden we hier eigenlijk nog niet weg, we wilden nog meer van Myanmar zien, en na een paar dagen zijn we weer gegaan. De bus pikte ons op voor het hotel en hij bracht ons weer naar Pyay...