Afrika
Azië
Europa
Noord Amerika
Oceanië
Latijns Amerika
 
Ko Tao e.o. 05- 23 jul 2005
 

Ko Tao e.o. 05- 23jul


Nun Ta Man

Zonsondergang in Nun Ta ManIk was dus weer in Thailand aangekomen, na een paar interessante busritten, en wel in Phimai (voor de 2e keer). Het doel van mijn terugkomst in Thailand was dit keer het zuiden, om te gaan zonnebaden en duiken, maar ik had tijd genoeg om nog eens terug te gaan naar Nun Ta Man (zie ook het verslag: Weer op reis 31mei- 15jun), het dorpje bij Phimai. De reden hiervan is vooral dat ik graag in kleine dorpjes logeer, op deze manier leer je de mensen goed kennen, en ze zijn erg gastvrij! Ook hoopte ik dat Greg, de Engelsman die hier een huis gaat bouwen, er weer zou zijn, maar hij was weer in Engeland.
Ik heb weer bij het gezin van Ting gelogeerd en het was weer erg leuk, vooral met haar zoons Oe en Am, die ik ook weer elke dag naar school bracht en weer ophaalde. Ook zijn we 2 dagen wezen zwemmen en heb ik wat geholpen op de boerderij met gras voor de koeien van het land halen, de koeien naar het land brengen en water geven. Verder mag ik niets doen, geen eten koken, niet afwassen, geen kleren wassen, niets! Ja, ja, er word erg goed voor mij gezorgd...
 
Tijdens mijn bezoek hier, vonden er aanslagen in Londen plaats, en er brak een kleine paniek uit, want Greg is brandweerman in Londen! De eerste 2 dagen kreeg Thim, de zus van Ting en de vriendin van Greg, hem ook niet te pakken en toen sms-te hij zelf dat alles met hem oke was, ook al was hij druk (geweest) met branden blussen en lijken bergen... Na een paar dagen was het weer tijd om te vertrekken:

Bangkok

Voorlopig voor de laatste maal, want hierna is het doel het zuiden van Bangkok en de grens over naar Maleisie. Van daaruit alleen nog maar verder zuidwaarts, dus even geen Bangkok meer... Ik heb het altijd goed naar mijn zin in Bangkok, er is vanalles te doen (zoals de nieuwste films kijken in de restaurantjes) en hier is alles te regelen, zoals Visa, (vlieg)tickets en reispullen (van kleding tot reisgidsen). Belangrijk voor dit bezoek was mijn visum voor Indonesie (want in september komen mijn moeder, mijn zus en haar vriend naar Indonesie), en dit visum krijg je niet zomaar! Je moet een vliegticket hebben (in- en uitvlucht) en dan soms krijgen mensen hun visum nog niet.
De reisagent waar ik al vaker visa heb geregeld, is daarom ook gestopt met visa voor Indonesie, net als zoveel organisaties in Bangkok, en dus moest ik het zelf regelen... De agent (mr. Boy) kon wel goedkope tickets regelen: Van Bangkok naar Jakarta, van Jakarta naar Bali en van Bali naar Darwin (Australie) voor 200 Euro. Dit was erg goedkoop (ook vergeleken met de prijzen op internet), dus dit heb ik geboekt. Wel wat jammer, omdat ik zonder te vliegen naar Australie wilde komen, maar onvermijdelijk vanwege de eisen van de Indonesische regering (als vergelding voor de strengere immigratiewet in Nederland). Julian en Maria
 
Het leuke van Bangkok is ook dat je hier nogal eens wat bekende gezichten tegenkomt. Zo ben ik hier weer een Nederlander tegengekomen die ik in Cambodja ontmoet heb en was ik op zoek naar Andy uit Wales (ook uit Cambodja), waarmee ik nog steeds contact had via e-mail. En wie loop ik die avond tegen het lijf: Julian en Maria!!! Dit is al de derde keer dat we elkaar tegenkomen (zie verslagen Yangshuo, 6-14okt (een-na-laatste foto) en Tha Ton 22- 24feb, Pai 24- 26feb (4e foto)) en we staan al een aantal keer vermeld op elkaars site (www.julianwood.com). Telkens drinken we een paar pilsjes en hebben we een hoop lol (en een hoop reisverhalen uit te wisselen natuurlijk). Ze vertrokken de volgende ochtend, dus we hadden alleen deze avond, maar het was weer beregezellig! De laatste avond heb ik samen met Corinne (uit Zwitserland) en Shane (uit Engeland) nog een pilsje gepakt om te vieren dat ik mijn visum voor Indonesie die middag had gekregen, en de laatste ochtend kwam ik toch nog Andy tegen en hebben we samen nog wat bijgekletst, en toen was het tijd om te nokken; op weg naar het zuiden:

Ko Tao 16- 23jul

De haven...Met de nachtbus naar de kust en met een boot naar het eiland Ko Tao (letterlijk: schildpadeiland). Door het reisbureau was ik al gewaarschuwd voor de busreis; soms worden de rugzakken doorzocht... Ik dus de rugzak op slot gedaan, maar bij aankomst bleek toch de hele inhoud door elkaar te liggen; maar gelukkig miste ik niks.

Ko Tao is een klein paradijsje, als in de bounty-reklame (al kan het nog niet tippen aan de Malediven), witte stranden, palmbomen en veel groen. Er is een soort van een hoofdstad, Mae Hat, waar ook de meeste gasthuizen en resorts te vinden zijn, en ook is dit het duikcentrum van het eiland. Ik heb wat rond gekeken voor een slaap- en duikplaats en Divepoint was mijn keuze. Gerund door (de Kroatisch Australische) Mirianna en (de Tsjechisch Oostenrijkse) Walther. Ik had in eerste instantie een paar dagen in gedachten met 2 of 3 duiken, maar na de eerste duikdag besloot ik al om meteen mijn rescue-diver cursus te gaan doen. Die eerste duikdag was dan ook erg mooi; samen met de duitser Frank en de Zuid Afrikaan Nico hebben we 4 duiken gedaan, boven mooi koraal, met o.a. stekelroggen, zeeslangen en veel prachtig gekleurde vissen ...

To ze rescue..!

Op de boot...Ik had de smaak te pakken gekregen dus, en vooral omdat de duikprijzen hier heel laag zijn vergeleken met bijvoorbeeld Europa heb ik hier dus mijn 3e duikcursus gedaan; Reddingsduiker.
Onder begeleiding van de belg Alain als mijn instrukteur heb ik vier dagen in het water gelegen, mijn boeken bestudeerd en mijn EHBO gedaan (als verplichte voorbereiding op de hele cursus). Als afronding moet van alle theorie ook nog examens worden afgelegd (in totaal vier examens) en moet je een viertal reddingsduiken kunnen uitvoeren...
Ik vond het een erg intensieve, en vermoeiende cursus, vooral omdat je steeds op je hoede moet zijn (tests als een duiker zonder lucht en een duiker in paniek onder water) en omdat een reddingsduik fysiek erg inspannend is. Ook is het zwaar omdat je je realiseerd dat je bezig bent met het redden van mensenlevens, oefeningen als hartmassages, mond op mond beademingen (met dank aan Annie) en slagaderlijke bloedingen stoppen is geen geintje, ook al zijn het maar oefeningen. Maar ik heb de cursus gehaald en juist doordat het zo zwaar was, gaf het een lekker gevoel. Ik heb Alain en Vicky (een Engelse die hielp met de oefeningen) dan ook getrakteerd op een pilsje (want daar houden de meeste duikers wel van).

Het vertrek

En na een hele week duiken, studeren en ook pilsjes drinken met andere duikers was het weer tijd om door te gaan. Ik had nog niet echt besloten waarheen, dat zou ik wel bekijken als ik weer op het vasteland was, maar de nachtboot vertrok om 22.00u...