Afrika
Azië
Europa
Noord Amerika
Oceanië
Latijns Amerika
 
Flores 22- 29 sep 2005
 

Flores 22- 29sept


De bus

In de rij voor de bootEn ja, hoor, je trapt er toch gewoon weer in. Mij was verteld dat de bus om 23.00u naar Flores zou vertrekken; mijn volgende bestemming. Je moet er voor tien uur zijn, want de bus is wel eens te vroeg... Ik was er dus om half tien en de bus kwam om half vier! Ook de aankomsttijd was weer lichtelijk overdreven, i.p.v. donderdagochtend elf uur was het in werkelijkheid vrijdagochtend drie uur...
Maar goed, ik was weer gearriveerd in de havenstad Labuan Bajo, op Flores (Portugees voor bloemen, Flores is altijd een Portugese colonie geweest). Maar pas na een tussenstop op Sumbawa, waar we 9 uur op de boot moesten wachten en waar ik voor een paar uurtjes een hotelkamer genomen heb...
Onderweg al een aantal mensen leren kennen; Damian, een Ier die al jaren aan het reizen is. Een beetje een vreemde snuiter, maar ik heb ontzettend veel goede reistips van hem meegekregen, vooral voor Zuid- Amerika; Mirco en Anja, een Duits stelletje, die net als Damian en ik een paar dagen naar de eilanden Rinca en Komodo wilden; en Dortin, een leuke dame van Flores, studerend op Java, maar nu terug naar huis voor familiebezoek. Zij nodigde mij uit om een bezoek te brengen aan haar dorpje, en daar zeg ik geen nee tegen...

Op familiebezoek

De weg was wegMaar eerst was het plan om de ouders van Henny (zie vorige verslag) te gaan bezoeken. Dus nadat ik met de andere 3 reizigers afspraken had gemaakt over wanneer en hoe we naar Komodo zouden gaan, zijn we opgesplitst en 4 dagen ons eigen gang gegaan...
Ik heb de volgende dag meteen een motor gehuurd (dat doe je hier gewoon door iemand van de straat aan te houden en zijn motor te lenen voor 4 euro voor de hele dag), en ben op weg gegaan naar Sokrutung, naar de familie van Franciska Henny Kali, oftewel ons Franske...
 
De weg was erg belabberd, en de motor heeft heel wat te lijden gehad. Vooral toen we dwars door de rivier moesten, kapte hij ermee, de bougie was drijfnat geworden, en op de terugweg hetzelfde verhaal, natuurlijk. Maar uiteindelijk hebben we het gehaald en het ontvangst in het dorpje was fenomenaal; je zou niet zeggen dat er zoveel mensen wonen in zo'n klein dorpje. In ieder geval kwam iedereen die zich kon voortbewegen even kijken en kennismaken. Ik had mazzel; een man in het dorpje, Johannus (Flores is overwegend Katholiek), sprak goed Engels en hij werd dan ook meteen van huis gehaald om te komen tolken. Allemaal op de foto!Ik heb ook meteen de hele familie van Henny leren kennen; haar broer, Leonardus, haar vader, Henricus, haar moeder en haar oom. Schijnbaar was er ook een zus, maar die heeft zich niet voorgesteld.
We hebben heel wat afgekletst, ik mocht mee eten en even later moest ik ook naar de kerk komen kijken... Het hele dorp is zo'n beetje boer en boerin, met als meest voorkomende gewassen: rijst, cacao en bananen. Een erg leuke middag, samen met gastvrije, vriendelijke mensen, met de herkenbare Spaans/Portugese gemoedelijkheid en vriendelijkheid... En ik weer door de rivier terug naar Labuan Bajo...

Op familiebezoek, deel 2

Het familiehuisIk bleef hier nog een nachtje en heb toen de bus gepakt voor een paar dagen Lekolembo! Dit is het dorpje waar Dortin Liko leeft met haar familie en na een uur of 8 reizen kwam ik daar aan. En het ontvangst was weer erg hartelijk, ook hier kwam iedereen zich even voorstellen, en moest er worden bijgeklets.
Lekolembo is erg primitief, geen elktriciteit, geen stromend water maar een put met een emmer (douchen in de buitenlucht), rieten en houten hutjes, maar meer hebben de mensen ook niet nodig. Ze hebben hun land, hun vissersboot, hun dieren (kip, varken, hond, buffel, kat, geit), maar mensen hebben vooral elkaar. Niet rijk in termen van geld, maar erg rijk v.w.b. familieleven.
 
Ik was helaas net een dag te laat; er vonden iets buiten het dorp de hele ochtend rituelen plaats omdat iemand een zwaan (??) had gestolen van een ander, en hij moest nu boete doen door 2 buffels te slachten. Dat gebeurd dan ritueel, met een hoop traditionele dansen en gebruiken erbij, en op het slachten na, had ik dit wel willen zien... In ieder geval had het hele dorp s-avonds buffel op het menu staan (en dat smaakt erg lekker). En niet vergeten voor elke maaltijd te bidden, (Dank u heer klinkt hier als; Terima Kasi, Tuhan).
Speuren naar visMaar het hoogtepunt van het bezoek (en van de hele week) kwam de volgende dag: Ik werd uitgenodigd om met de broers van Dortin mee te gaan vissen met de familie-vissersboot. En dat zou wel een van mijn mooiste ervaringen van de reis tot nu nu toe worden, echt fantastisch..! Met een bemanning van 8 (en dit keer met 2 bezoekers, Dortin en ik) gaan ze op pad, ze gaan dan op zoek naar waar hoogstwaarschijnlijk veel vis zit, gaan ernaast varen en gooien dan het begin van het vissersnet erin. Maar met het net springen ook 2 kleine mannen in het water, zij blijven daar dan watertrappelen, totdat de boot een grote driekwart cirkel heeft gemaakt (en dus ook het net voor driekwart uit is) en dan gaan de mannetjes kabaal maken en spartelen. Vanaf de boot wordt in het open deel dan stenen gegooid, dit alles om de vissen in het net te jagen. De boot vaart vervolgens de cirkel rond, ze sluiten de netten, ook aan de onderkant en de buit kan worden binnengehaald. En vooral de gedrevenheid van de kleine mannen was prachtig om te zien, en trots dat ze waren met een goede vangst! Ze gaan maar halve dagen naar school, als het uitkomt, maar wie zou je ook voor de gek houden, hun toekomst ligt al wel vast; het worden vissers...

Houten duikbril...We hebben zo een hele ochtend gevist en maar 2 keer echt beet gehad, maar het was blijkbaar toch geen slechte dag, tijd om te gaan eten.
De vader van Dortin heeft 2 vrouwen (niet slecht voor een Katholiek), en we zijn ook een middag bij hem op bezoek geweest, hij was bij zijn 2e vrouw. Ook hier woont de familie in een rieten hutje, en de vader maakt hier Arak, oftewel palmwijn, oftewel zelfbrouwsel van palmvruchtensap. Een goedlopend zaakje, blijkbaar, want hij heeft 2 gezinnen die hij moet onderhouden, en een kind die op Java studeerd kost hier relatief erg veel geld (volgens Dortin een buffel per schooljaar, en dat is echt niet flauw). Maar ook aan dit bezoek kwam weer een eind, wat een gastvrijheid en ik heb beloofd een keer terug te komen.

Eenmaal terug in Labuan Bajo trof ik daar ook Damian, Mirco en Anja weer en hebben we met een agent een 2 daagse boottocht naar Rinca en Komodo geregeld, welke de volgende dag zou vertrekken...