Tashkent 23apr- 2mei

De grensovergang

Niet mogelijk, dacht ik, maar de grensovergang was nog een grotere stressbende dan het aanvragen van mijn visum in Almaty. Maar niet aan Oezbekistan- kant maar juist nog in Kazachstan...
Weinig geslapen door de slechte wegen en doordat de bus elk half uur stopte, kwamen we bij zonsopkomst aan in de buurt van de grens. Midden in de nacht waren al 2 kerels uit de bus gezet, omdat ze hun papieren niet op orde hadden (heel slim, eerst 6 uur rijden en dan pas controleren...) en ook nu moesten weer 2 mannen de bus uit. Bij de eerste controle hadden ze degenen die sliepen namelijk maar overgeslagen...(!?)

Na 4 paspoort- controles werden we allemaal in een fuik gedreven... Honderd man door 1 deurtje, vragen om problemen! En achterin begonnen ze te duwen en steeds harder te duwen.
Echt waar, jankende kinderen en gillende babies, schreeuwende vrouwen en een platte backpacker met volle bepakking. En dat ook nog eens vol in de regen. Gewoon te bizar om te beschrijven en mensen duwen gewoon door. 1 vrouw was helemaal geflipt en haar hebben ze uit de rijen gedragen.

Na veel duw- en trekwerk was ik Kazachstan uit en bij de grens van Oezbekistan had ik een mazzeltje. Er stond een erg lange rij (hier hadden ze dranghekken waardoor we op vee in een stal leken, maar beter dan niets), maar er waren geen Engelstalige formulieren, zo meldde ik.
Ik mocht doorlopen, want een douane- mannetje bij de tassencontrole kon Engels en hij heeft me goed geholpen. En nu stond ik toch vooraan, dus was ik zo het land binnen... Tijd dus voor wat informatie over het volgende land, Oezbekistan...:

Tashkent

De stad is voorgoed veranderd na een grote aardbeving in de jaren 60, waarbij de stad voor het grootste deel plat lag en 300.000 mensen op straat stonden. Er zijn een aantal belangrijke bezienswaardigheden en ik had tijd genoeg.
Ik had echt even zin om te relaxen, geen moeilijk Visum- gedoe, geen website- verslagen schrijven en uploaden, maar effe lekker stappen, de stad bekijken en niks doen. Mijn visumaanvraag voor Kirgizië zou namelijk slechts 2 dagen duren, en was een makkie om te krijgen.

Ik nam een bed in Hotel Hadra, en daar zat al een Fransman, Louis en ook wat Japanners. Lekker goedkoop, 5 euro per nacht, smerig maar wel met een hete douche.

Bezienswaardigheden

Een eenzame vrouw?
Een studentenfeestje?
Een toerist met een bijzonder soevenier?
Een politieagent die zijn rubberen knuppel kwijt was?
Het grootste mysterie van de stad is het verdwijnen van de piemel van het paard van het Timur- standbeeld in het centrum van de stad. Niemand weet wat er gebeurd kan zijn, en het is de roddel van de stad...
Over Amur Timur, de grote held van de streek heeft men vlakbij zijn standbeeld ook een museum gebouwd, met oude kostuums en heldenverhalen.

De Juma Moskee kijkt over de fantastische lokale markt heen (waar je alles mag proeven) met in de buurt het Circusgebouw. De stad is prachtig groen, veel parken, bomen, bloemen en spelende kinderen. Dat hebben ze erg goed voor elkaar!
En naast een interessant mausoleum, een mooi natuur- historisch museum en het vreemd- Sovjet- uitziende Navoi- park is het toeristisch hoogtepunt van de stad bijna zeker het Khast Imom.
Dit is een plek vol prachtige oude gebouwen, een moskee en iets ten zuiden een medressa uit de 16e eeuw (moslimschool). Maar vooral ook met (waarschijnlijk) de oudste Osman koran ter wereld (7e eeuw)! Erg bijzonder, dus...

Het uitgaansleven

Het voordeel van leven in een grote stad is dat er overdag en in de avonden genoeg te doen is. Zo ben ik naar de opera en een concert geweest en ook een keer weer naar het ballet (ik heb de smaak te pakken). Ook ben ik naar het circus geweest en een paar avonden wat drinken hoort er natuurlijk ook bij.

De opera vond ik minder interessant dan het ballet. Minder muziek, en meer theater- achtige zang wat ook volledig in het Russisch was. Maar je zit dan wel 2e rij voor 1,5 euro...
De opera ging over Figaro, de Barbier van Sevilla (Il Barbiere di Siviglia) een opera van Rossini.

Het ballet vertelde het bekende verhaal van Spartacus, de gladiator die de keizer omver wist te werpen,maar later toch de dood vond. Prachtige kostuums, schitterende decors, een mooie dansvoorstelling en vooral heerlijke muziek...
Het concert was behoorlijk triest, een behoorlijke afgang voor dit normaal erg professionele theater. Het begon prima, een heel podium vol muzikanten met 5 minuten lekkere muziek. Toen begonnnen 2 bejaarden ruim een half uur te praten, vervolgens hadden ze een fossiel uit de mottenballen gehaald om wat te zingen en vanaf daar ging het bergafwaarts...
De boxen piepten continu, er was wat vreemde lokale dans en muziek. De omroeper zat door de muziek heen te praten, de microfoons deden het de halve tijd niet. Kinderen in het publiek maakten lawaai, mobieltjes gingen de hele tijd af (en werden ook gewoon beantwoord!) en mensen liepen massaal vroeger weg.
En dat alles in het Russisch. Prachtig! Het deed me een beetje aan circus Baf van Hans Teeuwen denken...

Voor 1 euro naar de film. Forbidden Kingdom met Jet li. Flauwe film, maar wel de eerste bioskoop die ik bezoek van illegale DVD, met de eerste 5 minuten wel geluid, maar geen beeld...
Het circus van Tashkent was het toppunt, dit keer. Veel trapeze acts, een paardenshow, clowns en dansende poedels. Erg professioneel, en ook erg grappig. Het was ook zeker 25 jaar gelden dat ik in het circus was (wat gaat de tijd snel!!!!!), en ik heb natuurlijk popcorn en suikerspin op...

Het lokale Kafee is waar je moet zijn voor lekker eten en drinken. Met de Fransman Louis, een groep Japanners en een groep Fransen (vrienden van Louis). Ook met mijn Afghaanse kamergenoot Jawad (die hier werk zocht).
Lekker veel buiten gezeten (het is nu erg warm in Tashkent) met lokaal eten, zoals Lagman, Sarbast (bier) en wat wodka... En de laatste avond weer eens Nederlands kunnen lullen met Tukker Jan Willem. Ik was zijn reismaat in Baku al tegengekomen (zie verslag Seki). Hij is op de fiets op weg naar de olympische spelen van Beijing. En Jan Willem bleek al net zo een liefhebber van lekker eten en drinken als Robert...

Voorbeeld

Mensen vragen wel eens waar je leeft en hoe het er uit ziet. In Tashkent de mogelijkheid om eens te laten zien hoe mijn omgeving er uit zag:

Hotel en receptie

Douche en toilet

Kamer en uitzicht

En ook:

- Onderweg naar Tashkent, was het hele gebied rond een busstation volgebouwd met honderden zeecontainers, en elke container was een winkeltje...
- 9 van de 10 keer vragen lokale mensen wat je doet voor de kost. Als het vreemde figuren zijn, zeg ik altijd Politie en dan veranderd de sfeer meteen. Ik heb dit hier voor het eerst ook met de lokale, lastige (en corrupte) 'agenten' gedaan, en ik weet nog niet of ik er wel mee door wil gaan. De stemming word vrolijker (collega!!!), maar het duurt wel veel langer. Ze willen allemaal weten wat ik doe de hele dag als agent en dat weet ik natuurlijk niet...

- Het is een lastig land om aan geld te komen. Eerst moet je dollars pinnen (en ik heb maar 1 PIN- automaat gevonden die ook echt geld had. En vervolgens wissel je die weer om in Som. 100 dollar is ruim 130.000 Som waard en het grootste biljet wat je krijgt is 1000 Som... Gelukkig is er nagenoeg geen straatcriminaliteit in het land, want je loopt soms met flinke pakketten geld rond, zo.
Een keer zag ik 2 mannen met een weekendtas stampvol met losgeld bij de bank. Hele stapels en niemand kijkt er raar van op...
- Op straat kun je ook wisselen. Ik kreeg een keer 1315 Som voor 1 dollar en de gozer probeerde me wijs te maken dat ik dan 130.150 Som voor 100 dollar zou krijgen... Ja, Doei!

- Als je s-nachts of s-avonds laat over straat loopt, zie je dat in sommige restaurants nog wordt gewerkt. In een grote pot wordt dan de Halim (stukken koe, schaap, kruiden en melk) voor de volgende dag bereid...
- Soms zie je een oven in de grond, midden in het asfalt. Hierin worden (tegen de wand) Samsa gebakken. Broodjes met taai schapenvlees binnenin.
- De (voormalige Sovjet)- metro is ook hier erg efficient. Zoals in Moskou (en andere steden gebouwd als atoom- schuilkelders, dus je mag geen fotos maken...

- Als ontbijt is hier Gumma erg populair. Een soort van oliebol met schapenvlees gevuld. Maar ondanks de vettigheid die er afdroop, was het ook bij mij erg populair, vooral vanwege de sambal waarmee je het eet. 3 oliebollen en een grote pot thee, totaal 55 eurocent...
- De TV- toren van de stad kun je beklimmen (met de lift, natuurlijk!) tot 100 meter hoog. Je moet dan wel je paspoort laten zijn, alles moet door de metaaldetector en je tas moet open...

- Ik kocht een geheugenkaart voor de camera, en die bleek kapot. Ik kreeg mijn geld niet terug en ik had al snel door dat ik belazerd werd. Ze hadden mij geprobeerd een kapotte kaart te verkopen. Maar toen ik (bewust) begon over de (on)eerlijkheid van Oezbeekse mensen begonnen de collega's van de verkoper zich tegen hem te keren en binnen 5 minuten gaf hij me (met spierwit gezicht) mijn geld terug...
- Ook moest ik hier weer hard naar de kapper. Maar de goede man schoot een beetje uit... Het resultaat is hieronder te zien:

Ha haaaaa. Wa ziet ie dur uit!

Dat hoor ik Jose Smans al over de afdeling roepen als ze de foto ziet! Hahaha.
Joop, niet weer ziek naar huis gaan, he?

Ik ben weer benieuwd naar de (leuke?) reakties... Laat maar komen...

Ruim 8 dagen op 1 plek, dat is voor mij erg lang. Het verslag is net zo lang geworden, dus ik hem het maar meteen op de site gezet.
Voor de liefhebbers: Veel leesplezier! En tot Khiva, de volgende stop...