Kochkor 4- 6jun

Onderweg

Door de visum- problemen van de anderen ging ik dus weer alleen op pad. Ik had weinig zin om langer in de stad te hangen, ik wilde nog wat meer van de bergen gaan zien. Ik vond op het busstation weer een goede deeltaxi en na een stop bij Cafe Kut en het bewonderen van een gigantische adelaar die over kwam zweven, kwam ik aan in Kochkor. Het was 35 graden in het stadje (en dat op 1800 meter hoogte) en in het centrum is (naast de leuke, kleine bazaar) verder niet veel te beleven. Mensen komen hier meer voor de prachtige omgeving.

Plannen

Ik had mijn zinnen gezet op een verblijf bij een nomadenfamilie, en de plaatselijke CBT (een lokale organisatie die toeristen met lokale mensen in contact brengt) kon me daarbij wel helpen. En we spraken af dat ik de volgende dag op pad zou gaan. Maar eerst nog lekker wat eten en drinken. Ik kwam de Spanjaard Guilleme weer tegen, hij reisde nu samen met de Oostenrijkse Eve.
Later liepen we ook zijn voormalige reismaat tegen het lijf die nu samen reisde met een Ier. Het zou erg gezellig worden en ik kwam pas laat aan bij het huis van familie Ibraeva waar ik verbleef. Maar ze waren gelukkig nog wakker...

Yurt

De volgende dag eerst 20 km bergop lopen. Met begeleiding van 3 jongens (waarvan 1 op een paard), vervolgens een boer op een paard en later de zoon van Altenbek, genaamd Zalgar. De familie Altenbek was de nomadenfamilie bij wie ik kon gaan logeren en dat zou een prima keuze blijken...
Bij de familie aangekomen kon ik eerst uitrusten in de Yurt (nomaden- tent) en daarna kreeg ik een heerlijke lunch, met pasta. Pa en ma Altenbek wonen hier met hun 2 kinderen en op het moment hadden ze ook een neef en nichtje op bezoek. De familie heeft ezels, schapen, geiten, koeien, paarden en een verdwaalde toerist. Dus dat hebben ze mooi voor elkaar, de Altenbekjes.

Altenbek is overigens de voornaam van de vader, maar zo wordt door de omgeving de familie aangeduid. En ik voelde me meteen thuis, wat een lieve mensen, tegen de toerist, maar ook tegen elkaar. Net als in Mongolie merkte ik ook hier dat er samen veel gelachen en gesproken wordt en de stem verheffen is uit den boze.
Met Zalgar ging ik die middag te paard naar het Kulluh Kok- meer aan de voet van het hooggebergte, met veel vis. En ik merkte voor het eerst hoe comfortabel en gemakkelijk ik me tegenwoordig voel op een paard. Alleen de vel van de onderkant van mijn onderrug (oftewel mijn kont) vind het nog steeds niet zo prettig. Maar dat zal wel een kwestie van wennen zijn... Je wordt verzocht om niet te zwemmen, aangezien veel dieren hier water komen drinken...

Toen we weer terug kwamen hebben we de schapen en geiten de ommuurde weide ingejaagd en toen was het tijd voor het avondeten, lekker, maar simpel. Daarna nog de paarden melken en toen naar bed, en ik heb geslapen als een rund...

En met een brede glimlach wordt je wakker gemaakt en het ontbijt was al bijna klaar. Toen weer terug lopen naar Kochkor, terwijl ik nog een flinke hagelbui op mijn dak kreeg. De wandeling heen kostte 5 uur en terug slechts 3,5 uur. En met een erg goed gevoel ging ik weer verder naar de volgende stop aan het Issik Kol meer, weer met de deeltaxi...

En:

- Een wolf had een paar dagen gelden 2 veulens en bijna de moeder te pakken. Ze stond nog met een bebloed gezicht na te bibberen. Ocharme, allebei haar kinderen verloren...
- Bij het paarden melken moet je eerst het veulen even laten lurken, dat bevordert de produktie.

- Ook hier dronk ik weer water uit de bergriviertjes. En ook hier zitten er steeds kleine garnaaltjes in fles.
- Gras is de nationale brandstof van Kirgistan. Zowat alles wat de boeren houden leeft van gras en de boeren (en bijna het hele land) leeft weer van die dieren. Ook zijn er relatief weinig autos, en veel paarden en ezels. - Airag (mongools) heet hier Kummus (paardenmelk). En een Yurt (Russisch) heet hier Bozuu (verplaatsbaar huis van de nomaden).