Effe de bergen in: even afkoelen en even mijn gedachten op een rijtje zetten. En waar doe je dat beter dan ik Massoeleh, een prachtig bergplaatsje, waar je als toerist echt wordt ontvangen als gast, en dat is erg bijzonder...
In Teheran moest ik wachten op mijn visumaanvragen, en de stad is warm, vol met smog en ik had het even gezien...

 

Maar vooral de mail van Michelle spookte door mijn hoofd... Het is lastig om een relatie te blijven houden als de een wil reizen en de ander kan niet mee...

Toen ik (na Massoeleh) terugkwam in Teheran kreeg ik een mailtje van Michelle dat ze toch graag wilde dat ik naar huis kwam, een hele opluchting, want ik wilde haar erg graag weer zien...  

 

 

 

 
Met de nachtbus ging ik naar Rasjt, waar ik rond 5 uur aan zou komen. Ik werd om half 6 wakker en mij werd netjes verteld dat Rasjt al achter ons lag. Dikkertje Dap, de stewardess die me zou waarschuwen, had zelf ook liggen slapen en we bleken Rasjt al een uur geleden gepasserd te hebben.

Een bus in tegengestelde richting wou me (bij het stadje Kaleh Sarah) wel kosteloos meenemen, dus eind goed, al goed. En in Rasjt was de vriendelijkheid van de mensen meteen weer te merken. Samoneh, een leuke lokale vrouw, liep een heel stuk met me mee om de juiste taxi te vinden. En na een drietal taxis was ik in Massoeleh...

De gootste attractie van de streek is het dorpje zelf, wat zo stijl tegen de berg gebouwd is, dat de daken van de huizen weer de wandelpaden van de bovenliggende laag zijn... Erg bijzonder om te zien. De mensen vinden het heerlijk om toeristen te begroeten en de vriendelijkheid is te voelen. Je thee wordt voor je betaald, je krijgt koekjes en iedereen staat voor je klaar...
Want dat is wat je doet in dit dorpje; thee drinken in een theehuis, mensen kijken en spreken en het leven aan je voorbij zien komen. Mohammad was de Guide Toerist en regelde voor mij een huis en 4 Sloveense vrouwen (dat dacht ie). Kortom, de man was maf, en ik heb hard om hem moeten lachen...

 

 

 

 

 

 

 

Hij had een mooi huisje voor me geregeld, vlakbij een smidse, waar een oude man schapenhoofden en -hoeven stond te bewerken met gloeiende staven, erg bizar. De schapenhersenen uit Teheran begonnen zich weer te roeren in mijn maag...
Ook zie je overal toeristenwinkeltjes, voor de (vooral Iraanse) toeristen, en alles wordt verkocht, Russische Matrioesjka- poppen, Chinese beeldjes, Thaise Boeddha- poppen en Delfts- blauwe klompjes...

Ik ontmoette de Koreaanse Chloe, een leuke vrouw, met een groot gevoel voor humor en we hebben samen veel op terrasjes gezeten en veel thee gedronken. Tegen sluitingstijd gingen we op zoek naar onze kamers, maar Chloe kon die van haar niet meer vinden. We hebben zeker een uur rondgelopen en toen had ze eindelijk toch geluk. De huizen lijken erg op elkaar, en er zijn geen straatnamen...