Het regende dat het goot in Hanoi, toen ik vertrok en na een motorbike-taxi, een bus (met een bizarre stoelendans, iedereen moest steeds verplaatsen) en een uur wandelen kwam ik aan in Halong Stad, een plaatsje aan de kust.

Ik nam kamer 305 in het Nga Trang hotel. 305, dat klinkt als een groot hotel, maar het had drie verdiepingen en 6 kamers, 101, 102, 203, 204, 305 en 306, ja, zo kan het ook.

 

Er zijn hier nog meer proppers dan in Ho Chi Minh stad, mensen duwen je bijna letterlijk hun restaurant in, maar het is goedkoop en lekker, dus ik was toch wel gekomen.

Het is laagseizoen, dus je moet afbieden en nog eens afbieden. De boottocht die ik de volgende dag ging doen, had ik voor 5 dollar i.p.v. 25 dollar en de hotelkamer had ik voor 7 i.p.v. 15 dollar.

 

 

En wat is er te doen in Halong? Een boottocht door de baai is de grote publiekstrekker, volgens vele reizigers de mooiste baai ter wereld. Meer dan 3000 eilanden, waarvan er maar een bewond is... De hele baai staat op de Unesco- lijst van beschermde natuurgebieden en is daardoor beschermd tegen allerlei ellende, zoals 'dynamiet- vissen'.

 

Ik had een tocht geboekt bij de haven zelf en niet bij een van de vele agenten, dat scheelt een hoop geld, en ik maakte me op voor een relaxt tochtje. Maar het zou anders gaan lopen...

 

De baai is fantastisch, duizenden kleine eilandjes die de baai vullen en slechts een paar zijn bewoond. De prachtige groene zee en de vele mooie boten die voorbij komen, echt fantastisch.

Na een bezoek aan de grotten stopt de boot bij een drijvende viskwekerij, waar je de vangst en kweek kunt bekijken.

Ik had mijn tas aan boord laten liggen, want ik kon zo naar mijn tafel kijken. Meteen de eerste keer dat ik dat deed, zag ik iemand met mijn tas aan de haal gaan. Ik geloofde het bijna niet, maar ging toch maar even kijken...

 

Mijn tas was inderdaad weg, en de stewardes probeerde me tegen te houden toen ik naar achter wilde lopen. In de keuken zat een kerel rustig door mijn tas te neuzen totdat ik schreeuwend binnenkwam. Hij schrok zich een bamboehoedje en viel achterover, ik wees ze allebei aan en maakte duidelijk dat ze mee naar de politie gingen bij terugkomst.

 

De volgende stop bracht ons naar een strandje, maar ik had niet veel zin meer en ik nam een ander schip terug naar Halong.

Maar ze waren nog niet van me af, ik ging naar de haven om mijn verhaal te doen. Ik werd erg serieus genomen en had echt het gevoel dat zowel politie, als de medewerker van het toeristenbureau als de eigenaar van de bootmaatschappij er niet blij mee waren.

Ik vertelde ze dat ik niets kwijt was, op 200 dollar na, de eigenaar stelde een schikking van 100 dollar voor en die accepteerde ik.

 

De politieagent blij, want die kon weer lekker zijn soap gaan kijken i.p.v. een rapport op te maken.

De eigenaar blij, die dacht misschien wel dat hij 100 dollar winst had, je weet nooit.

De tolk blij, want dat was gewoon een blij mannetje.

En ik blij, want ik had mijn plicht gedaan, je moet dit soort dingen altijd aangeven, vind ik...

 

We spraken af dat ik de volgende ochtend weer langs zou komen, en als de 200 dollar gevonden waren, dat ik dan de resterende 100 dollar nog zou krijgen.

Maar dat leek me sterk, want die 200 dollar bestonden helemaal niet..!