Op het moment dat ik dit verslag schrijf is er de voorgaande weken veel gebeurd. Mijn vader is een aantal weken geleden overleden en ik weet (nu ik weer op reis ben) eigenlijk niet hoe ik nu deze weken moet beschrijven in verslagen. Ik begin maar gewoon bij het begin en beschrijf alles zoals ik ze op dat moment heb beleefd, zoals ik dat met alle verslagen tot nu toe heb gedaan...
|
Kudtakla en Ubon 16- 25apr
Na de heerlijke rondreis met de familie in en rond bangkok en Pattaya ben ik met de hele groep weer mee terug gekomen naar Bangkok en ben daar een klein weekje geweest om te wachten op mijn visum voor Vietnam. Het plan was dus om via Laos naar Vietnam te gaan en daar een motor te kopen en wat op eigen houtje rond te gaan toeren. Maar eerst had ik nog een leuke afwisseling gepland: Ik was uitgenodigd door de familie Kroungyuth in Kudtakla (zie verslag Kudtakla 11-14feb) om weer eens bij hun te komen logeren en dat leek me weer erg leuk.
Dus toen mijn visum geregeld was ben ik meteen op pad gegaan. Aangekomen ik het dorpje bleek dat de dochter, Path, niet thuis was. Lastig, omdat zij voor mij een soort van tolk is met de rest van de familie, maar meteen werd ik al door haar gebeld. Ze was in Ubon Ratchattani, een grote stad bij Kudtakla, waar haar zus in het ziekenhuis lag.
Samen met een broer van haar ben ik naar haar toegegaan, en Path vertelde het hele verhaal: Haar zus bleek ongeneeslijk ziek, door Aids, en ook haar man had dezelfde ziekte, gelukkig hadden de kinderen (7, 13 en 17) niets. De 2 oudsten logeerden al een tijd bij opa en oma, de jongste, Tukta, verbleef samen met Path bij een broer in Ubon. Path vroeg of ik daar ook wilde komen logeren en dat heb ik gedaan, maar toen ik Tukta zag schoot er een brok in mijn keel, wat een lieverd, echt een schatje! En dan te bedenken dat haar beide ouders niet lang zullen leven...
De volgende dag heb ik besloten om wat meer afstand te nemen van de familie om hun wat meer met elkaar te laten zijn en heb mijn intrek genomen in een hotel in Ubon. Wat Path en ik wel hadden afgesproken om die avond te gaan stappen en het werd een erg leuke avond;
Path had een soort country tent uitgekozen, waar de hele avond een bandje speelde en waar een Farang, oftewel buitenlander, extra veel aandacht en drank aangeboden kreeg. Zelfs naar de wc gaan was een hele ervaring, de wc-bediende kwam achter me staan en begon mijn schouders en nek te masseren, tijdens het pissen! Zoiets had ik nog niet meegemaakt, maar het was wel erg grappig... Het was al redelijk laat dat ik terug kwam bij mijn hotel en met een flinke slok op ben ik gaan slapen. Maar om half acht werd ik al weer gewekt, het was Path die op mijn deur stond te bonken; Jan Heesbeen, pa zijn beste vriend, had haar gebeld dat er iets mis was met mijn vader, iets met zijn hart. Ik heb meteen Jan gebeld en het zou het zwaarste telefoontje uit mijn leven worden...
|
Pattaya 25- 30apr
Jan vertelde me dat mijn vader overleden was in Pattaya, en ik wilde natuurlijk zo snel mogelijk daar naartoe. Er ging geen vlucht meer die ochtend of middag, maar de broer van Path wilde me wel naar Pattaya brengen... En na een lange en ongeduldige rit kwam ik daar aan en trof daar Jan en Stanley (ook een vriend van mijn vader). Jan was op vakantie in Thailand en Stanley (Piet voor vrienden) woont daar en ik mocht bij hem logeren zo lang het nodig was. Ook ontmoette ik die avond de vriendinnen van pa, Jan en Stanley; Ting, Taksi en Djoem . Het was een emotionele avond, we gingen op bezoek in het ziekenhuis (niemand mag het lichaam zien zonder familie erbij), en ook kreeg ik het hele verhaal voorgeschoteld...
De rest van de week kan ik niet in detail voor me halen, maar het was zeer hectisch: Van politiestation naar het ziekenhuis en terug via het stadhuis. Van de Nederlandse Ambassade in Bangkok naar het mortuarium en terug naar de politie...
De hele week werd ik met de hulp van allemaal (en vooral Jan) door Thailand gecrosst en heb ik in korte tijd veel kunnen regelen. Het doel was namelijk om pa snel naar Nederland te krijgen, alleen al omdat mijn zus, Astrid, hem nog graag wilde zien... Maar het was die week niet alleen maar stress en negativiteit. Dank zij zijn vrienden kreeg ik een mooi inzicht in pa zijn leven, daar in Pattaya, Thailand. Ik heb met Jan (in Thailand: Jaan Hesseben) een potje gepoold in een van hun favoriete kroegen, we hebben gegeten waar ze vaak samen aten en heb ik (door hun: 'baby Hellie' genoemd, oftewel; de zoon van Harrie) de wasserette gezien die Ting, pa zijn vriendin, daar runde en waar ze samen bij woonden. Het was dus ook een week van vriendschap en samenwerken en ik zag meer en meer waarom pa het daar zo goed naar zijn zin had... Ook vertelde Jan verhalen over wat hij samen met ons pa daar beleefd had en hoe pa zo trots op ons was, vooral op het huis van Astrid en Fred en op mijn wereldreis, maar ook over hoe hij iedereen met respect behandelde. Mijn vader was overal een graag geziene gast en dat kon ik zelf daar ook wel zien. Zo ook in de Boeddhistische tempel in Waalwijk, waar hij veel vrijwilligerswerk deed en waar hij ook geld gaf voor goede doelen in o.a. Thailand. En dat dat gewaardeerd werd zouden we later zien aan het aantal mensen uit de tempel die in Nederland hun respekt kwamen betuigen.
Op donderdag kwam het bericht: Zaterdag konden pa en ik terugvliegen...
|
Nederland 31apr- 30mei
Ik wilde niet later dan mijn vader vliegen (stel dat de douane nog een handtekening nodig had, of wat dan ook!) maar ook niet veel later, want er werd ons verteld dat we waarschijnlijk zondag konden gaan kijken. Ik vloog dus ongeveer dezelfde tijd en zondagochtend kwam ik aan op schiphol. Het is dan weer fijn om iedereen te zien, ook al zou ik hier liever niet zijn... Thuis kregen we weer een klote bericht; het was niet aan te raden om nog naar ons pa te gaan kijken, en dit hebben we dan ook niet gedaan, al deed het vooral voor Astrid wel erg zeer; ze wilde hem zo graag nog eens zien...
We moesten die week veel regelen voor de begafenis, van uitnodigingen en bidprentjes tot bezoeken aan de pastoor en uitzoeken van muziek... Vrijdag was de begrafenis en die was erg mooi en persoonlijk..! van iedereen kregen we dat ook te horen en ook waren we zelf zeer tevreden met deze manier van afscheid nemen: Astrid en ik hadden gesproken in de kerk, we hadden een zanger, Jos, die prachtig zong en er waren veel mensen, zo'n 250 man, in de kerk van Nieuwkuijk, de plaats waar ons pa is opgegroeid.
En ook de weken daarna moest er veel worden geregeld, het lijken wel duizend instanties waarnaar je moet bellen en die brieven van je moeten hebben, en met z'n allen hebben we die week een hoop werk verzet, ook met het leeghalen van pa zijn huis en het verdelen van de spullen. Het was soms wel emotioneel, zeker met zijn persoonlijke zaken, maar we zijn er samen doorheen gekomen. En ook deze weken waren er ook zeker weer leuke momenten, het weerzien met de familie, met Charlie en met vrienden en kennissen was erg fijn: De piemelmutsen, de familie Knots, de Berkjes, een aantal ex-collega's, Julia, de vrouw van Jan, Paula, een vriendin van ons pa en nog een hoop andere mensen die ik (weer) ontmoet heb. Bij deze ook iedereen bedankt voor alle steun en medeleven die weken, dat heeft ons erg geholpen tijdens die lastige tijd..!
En dank zij Fred heb ik mijn wereldreis nog een beetje kunnen voortzetten, deze weken: Ik ben twee dagen met de vrachtwagen meegegaan naar Belgie en Luxemburg, twee erg leuke dagen, met lekker eten en s-avonds ook nog een pilsje.
Maar op maandag 30 mei stond mijn vlucht al weer gepland, ik had dan wel een open ticket (flexibele terugvlucht), maar ik had het thuiszitten wel weer gezien: Bijna alles was geregeld, ik had iedereen weer even gezien en ik wilde weer op reis! Maar eerst heb ik nog met mijn vrienden een afscheidsbarbeque gehad, en het was een bereleuke avond, die laatste zaterdag. Lekker eten, lekker drinken en ook Wout mocht een keer meekaarten... En ook de zondag voor vertrek kreeg ik een lekker etentje aangeboden van ome Wim, tante Jose, Rene en Ron en Charlotte, en ook dat was erg leuk en lekker...
Familie, vrienden, collegas en de rest, tot over een jaartje maar weer, en het ga jullie goed!
|
|