We vertrokken uit Kosovo en wilden 2 dagen later in Split zijn. Rond het middaguur vertrokken we bij Azem en Elmaze (zie vorige verslag) en reden door de bergen heen Montenegro binnen.

Niets aan het handje, zou je zeggen, al werden de wegen de volgende (vroege) ochtend wel eens geblokkeerd door bepaalde kuddes, maar alles ging volgens plan. Totdat we bij een tunnel kwamen.

Die bleek helemaal niet open, die moest nog worden gebouwd!

Alweer een avontuur dankzij onze Maps.me app, die ons steeds straten instuurt waar we helemaal niet in kunnen…

De bouwvakker die we vroegen wist het ook niet. Hij stelde (door middel van gebaren) voor dat we stapvoets langs de werkmannen toch door de 3 km lange tunnel gingen rijden. Terug was ruim 3 uur omrijden, had ik even berekend, dus geen fijne optie!

En het was een heel spannende tocht, soms door stromend water, langs werkplaatsen en werktuig en met hol klinkende knallen en bonken in de tunnel. Pfff, waren wij even blij dat we mensen tegenkwamen in een werkbusje die ook uit de tunnel moesten… Die konden we mooi volgen!

In de avond sliepen we ergens langs de straat in een klein dorpje. We stopten iets eerder omdat het duidelijk werd dat de aandrijving aan de voorkant van de bus overbelast was geraakt door het vele klimwerk in de 2^e versnelling, er begon iets te tikken…

De grensovergang met Bosnië en Herzegovina ging de volgende ochtend soepel, maar een paar kilometer het land in ging het mis. We kwamen door een flauwe bocht en nét voor onze wielen sprongen een aantal geiten van een verhoging in de berm uit het niets voor de bus!

Ik probeerde nog te remmen, maar stoppen binnen 10 meter ging uiteraard niet. Ik knalde tegen 2 geiten aan. Wij uiteraard gestopt en naar de herderin gelopen, die stoïcijns voor zich uit keek. De geit blies zijn laatste adem uit waar we bij stonden en de herderin begon te huilen. 

Ze vroeg of we door wilde rijden (door middel van gebaren), ze was al iemand aan het bellen. Wij eerst nog even zoeken, maar de tweede geit (waardoor mijn knipperlicht uit de bumper was gebotst) konden we nergens meer vinden.

Nadat ik de geit, die niet meer ademde maar nog wel warm aanvoelde, nog een hand op zijn rug had gelegd, schoot ik ook vol. Ik kon even niet meer stoppen met huilen. Ik was blijkbaar ook flink geschrokken, denk ik…

We reden door, maar waren nog een tijd stil en geschrokken.

De grens met Kroatië verliep weer soepel en we waren mooi begin van de middag in Split. Bij Autocamp Tamaris, waar we op de heenweg ook een nacht hadden verbleven.

Een middag uitrusten, snorkelen, zonnen en een boekie lezen. En afsluiten met lekker uit eten.

Het kon bijna niet anders dan deze 3,5 week af te sluiten met lekker eten bij mijn moeder en daarna weer heel fijn thuiskomen in Driebergen.