Archeologische vondsten tonen aan dat het gebied al rond het jaar 9000 v.Chr. bewoond was.

Van het 5e tot 4e millennium v.Chr. werd het Baltische gebied (het huidige Estland, Letland, Litouwen en aangrenzende delen van Rusland en Polen) bewoond door mensen van de Narvacultuur,

Het aan de Oostzeekust gevonden barnsteen was een gewilde handelswaar. De Barnsteenroute verbond de Baltische kust met het Romeinse Rijk, Germanië en het gebied van het huidige Rusland.

Vanaf de 12e eeuw kwam het huidige Letse gebied, samen met Estland, onder gezag van de geestelijke ridderorden, afkomstig uit het Duitse Rijk, die de Baltische gebieden met geweld kerstenden. Tijdens het Zweedse bestuur werden in elke Lijflandse parochie scholen opgericht, de Zweedse rechtspraak werd ingevoerd, marteling werd afgeschaft, en op de kroondomeinen werd de lijfeigenschap afgeschaft. Na de rampzalige Slag bij Poltava in 1709 verloor Zweden voorgoed de heerschappij over de Baltische gebieden aan Rusland, aan Peter de Grote. Omdat de Letten Russische steun zochten tegen de Baltische Duitsers, had dat voorlopig tot gevolg dat de bestuurlijke machtsposities van de Baltische Duitsers overgingen op Russen.

Later in 1917 namen de Duitsers Riga in. Na de ondergang van het Russische leger werd Letland bezet door de Duitsers, en toen Duitsland en de nieuwbakken Sovjet-Unie op 3 maart 1918 de vrede van Brest-Litovsk sloten deed laatstgenoemde afstand van de Baltische gebieden. Op 17 december 1918 werd in Valka de Letse Socialistische Sovjetrepubliek uitgeroepen. Na de verdrijving van de Duitse troepen in januari 1919 uit Riga werd vervolgens het communisme in Letland ingevoerd. Door het Molotov-Ribbentroppact kwam Letland in de invloedssfeer van de Sovjet-Unie terecht. Op 22 juni 1941 viel Duitsland de Sovjet-Unie aan en veroverde in korte tijd de Baltische staten. Het lukte de Sovjettroepen niet om hun tegenstanders te verslaan voor de algehele Duitse overgave op 8 mei 1945.