Belgrado 8- 10 okt 2019
De laatste ochtend in Novi Sad deden we met de parkeerkaartjes hetzelfde trucje als
de ochtend ervoor en konden we tot 9.30u uitslapen en nog lekker douchen.
De
weg naar Belgrado was een makkie, net als het zoeken naar een camping. Eerste
afslag van de snelweg, de secundaire weg volgen en onze Maps- Me App bracht ons
meteen naar de camping (met uitzicht over de Donau) die hij zelf geadviseerd
had. Perfect! Wat een mooie app.
De vriendelijke meneer van de camping zei dat
we overal mochten staan en gaf ons ook advies over de bus naar de stad. Het was
nog vroeg in de middag, dus we konden mooi nog het nationale museum bezoeken,
het oude vervallen treinstation en de prachtige Sveti Sava, een van de grootste
orthodoxe kerken ter wereld. Deze stond aan de binnenkant echter in de
steigers, maar door het zeil konden we naar binnen spieken. Magnifiek!
In de
avond waren we al op tijd weer op de camping om tomatensoep te maken, wat te
lezen en voor mij om aan de verslagen te werken. Op tijd naar bed, maar niet
vroeg weer op... We zijn erg lui en slapen uren meer dan thuis. We wilden toch
niet te vroeg weer naar Belgrado, want we hadden de tweede dag zin om het wat
later te maken.
Na weer een makkelijke busrit liepen we door de drukke
winkelstraten en zagen we de Kalemegdan Citadel, een enorm bastion waar heel veel
oorlogen zijn gevoerd, met prachtige uitzichten over de Donau en de Sava rivier
(die komen hier samen).
We hoorden een paar mensen Nederlands praten en
Charlotte raakte met hun in gesprek. Martijn en Zoë heten ze en we kletsten en
kletsten tot het donker werd. We besloten om ook nog wat te gaan eten en na een
serie biertjes en glazen wijn was het tijd om – met de taxi – terug naar de
camping te gaan.
Een erg leuke avond en beide waren we een beetje teut... De
volgende ochtend gingen we de heuvels in.
En:
We moesten net buiten Novi Sad nog wel even dealen met een
corrupte politieagent; we werden aangehouden na een tolhuisje en hij wees mij
erop dat ik mijn licht niet aan had, dat was 3000 dinar boete (25 euro,
ongeveer). Toen zag hij dat er ook een barst in mijn voorruit zat; tjing-
tjing, dat was ook nog eens 5000 DIN boete. Hij wees me erop dat ik moest
omkeren en in Novi Sad de boete bij het postkantoor moest betalen. Tja, het is
niet anders, zei ik.
Toen moest ik even met hem meelopen, Charlotte mocht het
schijnbaar niet horen en ik voelde al nattigheid. Als ik hem een klein deel van
de 8000 zo kon betalen, kon hij alles door de vingers zien. Ik zei dat ik die vriendelijkheid
niet verdiend had; ik was namelijk stom geweest, dus ik wilde de héle boete betalen...
Hij werd daar niet vrolijk van en vertelde nogmaals dat ik dan; én om moest
keren en helemaal terug moest rijden; én de volledige boete moest betalen,
terwijl ik bij hem 'maar' een beetje hoefde te betalen en meteen door mocht
rijden.
Nee, hoor, ik zei dat ik tijd zat had en vond dat ik de hele boete
moest betalen, ik was tenslotte stout geweest...
Het werd even stil, hij keek
naar zijn maatje (die volgens mij geen woord Engels sprak) en zei dat hij de
boete aan mij cadeau ging doen; ik heb niets betaald en mocht zo doorrijden...
Lachen, toch?