Leon op reis | Baikal meer 14 aug 2004

Baikal meer 14 aug 2004

Baikal 14 augustus 2004

Circumbaikal spoorlijn

We hadden gisteravond onze gids gesproken, Ksenia, en afgesproken dat we met de auto zouden gaan.
De Circumbaikal spoorlijn was het laatste stukje van de Trans-Siberië expres. Het stuk van Moskou tot aan Irkutsk was al aangelegd en ook van Vladivostok tot aan de oostkust van het baikalmeer, maar de verbinding om het Baikalmeer heen bestond nog niet, en was een lastige klus om aan te leggen, vanwege kosten, inhammen en rotspunten. Een van de tunnels

In eerste instantie werd er dan ook besloten om een veerdienst in te stellen die zowel de trein als de passagiers naar de overkant zou moeten varen. Dit bleek echter niet efficient te zijn, zeker niet toen Rusland in conflict kwam met Japan en de situatie niet geschikt bleek om snel troepen naar oost Siberië te sturen. Er werd toen (1904) zelfs een spoorlijn OP het ijs van Baikal gelegd, maar de eerste de beste trein die erover heen reed verdween helaas in het meer...

Er was besloten om toch het stuk OM het Baikalmeer aan te leggen, dit stuk werd de Circumbaikal spoorlijn. Uiteindelijk waren er 39 tunnels en meer dan 200 bruggen nodig om de spoorlijn compleet te maken.
Tegenwoordig wordt deze spoorlijn nog eenmaal per dag gebruikt als toeristentrein. Een deel is namelijk onder water verdwenen toen er in Irkutsk een dam gebouwd werd voor het opwekken van electriciteit. Door deze dam steeg het water in het meer met ongeveer 10-15 meter waardoor een groot stuk van de spoorlijn onder water kwam te staan.

Wandelend door het bos over een redelijk begaanbaar pad We zouden eerst ongeveer 2 uur moeten rijden, en dan nog een stuk de heuvel af lopen om er te komen. Omdat we dus twee uur de tijd hadden konden we zo een beetje kletsen met de gids, of een beetje slapen (Michiel was nog steeds niet bijgeslapen van het Altay avontuur).
Een vraag die we toch wel hadden was hoe het kwam dat er in Rusland zoveel auto's rondrijden met het stuur aan de rechterkant... Ksenia vertelde dat dit Japanse autos zijn met het stuur links, aangezien deze van een betere kwaliteit zijn dan Russische bakken... En de jaarlijkse keuring?: Je gaat gewoon naar de politie en koopt de sticker voor 500 roebels! Schijnbaar kun je op deze manier zelfs je rijbewijs kopen...

De Taiga (zoals de bossen hier worden genoemd) bestaat voornamelijk uit berkenbomen en naaldbomen. Het was mooi wandelen door het bos, met af en toe een beekje dat we over moesten steken. Na een klein uurtje lopen was het daar dan: Het Baikalmeer, het grootste meer ter wereld! We zijn de spoorlijn opgewandeld, die hier toch nog altijd een meter of 15-20 boven het wateroppervlak ligt. De langste tunnel waar de doorheen gelopen hebben was ongeveer 400 meter lang. Wat opviel aan de tunnels was dat ze veel hoger zijn dan dat in Europa, geschikt voor stoomtreinen.
Ook waren eigenlijk alle tunnels voorzien van zgn. lichtgaten waardoor er licht in de tunnels kon komen.

Het vissersdorpje Kultuk

Ksenia had gevraagd of ze haar 8-jarig broertje mee kon nemen, dus we waren met ons vieren. Na een stuk gelopen te hebben was het tijd voor wat thee en een snack. Ze had ook een stuk worst mee genomen, brood, en snoep. Daarna weer terug de heuvel op naar de auto. Dit was een stuk zwaarder dan heuvel afwaarts, en de regenjassen waren dan ook vlug weer uit, nat werden we toch wel... Terug bij de auto zijn we door gereden naar Kultuk voor vis en bier.

Vis en bier: Een goede Russische gewoonte We kochten twee vissen, waaronder Umul, die alleen in het baikalmeer leeft. Lekker, maar een nadeel... Je handen gaan zo naar vis stinken... Met een beetje bier is dit echter redelijk goed te verhelpen. Na Kultuk hadden we de keuze om OF naar "de warme meren" te gaan, OF naar het Sayan Gebergte. Beide zijn in de buryat Republiek, maar in het Sayan gebergte was er meer kans om het Buryatvolk te ontmoeten dus besloten we die kant op te gaan.
Het was een rit van anderhalf, twee uur door een mooie vallei. We kwamen zo ook langs de rivier waar Irkutsk haar naam aan te danken heeft.

De vele lintjes hebben te maken met het Buryat geloof, om de geesten te bedanken We kwamen bij een bron van mineraalwater. Dit water zou goed moeten zijn voor je buik, maar de smaak was niet echt lekker. Toch een flesje meegenomen, je weet tenslotte maar nooit.
Hierna zijn we doorgelopen en begon de klim, waarna we bij de eerste waterval uitkwamen.

Het water was ongelooflijk helder, en volgens Ksenia konden we dit makkelijk drinken, en van al dat geklauter hadden we dorst gekregen... Het water smaakte inderdaad erg goed, zonder rare bijsmaakjes!
Na nog een klein stukje doorgelopen en geklauterd te hebben kwam het lastigste gedeelte: een helling van ca 200 meter stijl omhoog. Hier kregen we een prachtig uitzicht over de vallei van de rivier, tot aan een heuvelrug aan de andere kant van de vallei. Weer Onderaan werden we door Ksenia getrakteerd op een stukje Sierra. Dit lijkt op een stukje klei, maar blijkt meer een stukje kauwgom te zijn. Er zit echter niet echt een smaak aan, maar het schijnt goed te zijn voor je tanden.

Hierna zijn we een klein stukje terug gereden naar een cafeetje om een lokale specialiteit te proberen: Possa. Zakjes van deeg, gevuld met gehakt en stukjes ui, gekookt in water. In de zakjes zat nog een klein beetje kookvocht (boullion) en dat was misschien nog wel het lekkerste.
De wegen hier waren niet al te best, dus afentoe was het goed hobbelen in de stoel, maar de chauffeurs- kunsten van Ksenia waren behoorlijk goed. Onderweg, ergens stroomopwaarts

In de hostel hebben we nog even zitten kletsen met wat andere gasten, en we kregen te horen dat onze buskaartjes om naar het Olkhon eiland te gaan besteld waren, dus niet al te lang meer wakker gebleven. De bus zou de volgende dag namelijk om negen uur al weer vertrekken.