|
Uit met de pret!
Wel effe een verandering weer, een grote stad met veel uitlaatgassen. Weer op mezelf aangewezen, voor het eerst sinds Bulgarije regen en natte sneeuw (alsof het zo moet zijn!) en mijn visumaanvraag voor Syrië werd even koeltjes beantwoord met No!...
 Kortom, even diep ademhalen en tot 10 tellen. Ankara had ook erg veel te bieden. Ik had weer een heerlijk goedkoop vies achterbuurt- hotelletje (hierin voel ik me vreemd genoeg erg thuis, wat zegt dat over mij ?!?), genaamd Sipahi.
Rond het hotel werd van alles gehandeld tot laat in de avond, van aanstekers tot koelkasten. Ik ken nog wel een allrounder bij Weenergroep die hier goud geld zou kunnen verdienen...
Ook kon ik weer wat kleren wassen en er was erg goedkoop internet door de hele stad (en ik had veel inhaal- werk).
Daarnaast had ik een restaurantje gevonden zonder alcohol (was effe nodig), maar vooral: het leven op straat met de vele marktjes en met de onbeschoft goedkope Kebap.
|
|
Visum
Met de bus weer een overstap en op de Otogar, oftewel busstation, een metro gepakt naar het centrum.
Zoals al verteld kon ik geen visum krijgen voor Syrië. Dit MOET je aanvragen in je eigen land, bleek bij de ambassade, al kan niemand je uitleggen wat de reden daarvan is... Dan maar de stad verkennen en na Ankara meer van oost- Turkije gaan zien.
|
|
De stad
 In het centrum van de stad staat de Kocatepe Camii, een van de grootste moskees ter wereld. Ook kun je het Anit Kabir bezoeken, de graftombe van de grote held van Turkije, Mustafa Kemal, oftewel; Ataturk. Met een film over zijn leven en vooral veel persoonlijke bezittingen, zoals zijn auto's, kleren en wapens. Want hij was een politicus die óók meevocht aan het front.
Het mooiste deel van de stad (vind ik, tenminste) is de citadel, boven de stad. Met oude straten en huisjes en veel oude mensen, die wat rondhangen op bankjes. Zo moet het stadje eruit gezien hebben toen Ataturk van Ankara de hoofdstad maakte.
Het museum van Anatolische beschaving is ook iets wat je zeker moet zien. Met grotschilderingen, wapens, beelden en nog veel meer over de rijke geschiedenis van deze provincie.
|
|
Hamam
 Ik had het wat uitgesteld, aangezien ik hier in Ankara genoeg zijd zou hebben. De Turkse Sauna, oftewel de Hamam. Een heel ritueel en dit moet je een keer gedaan hebben in Turkije!
Ik belandde bij de Sengul Merkez Hamam met de eerste ronde ruimte als soort van opwarm/ afkoelruimte (ligt eraan welke kant je op gaat) en eromheen de omkleedhokken. Je mag alleen maar een handdoek om hebben, de rest ben je poedelnaakt (zijn poedels naakt?)
Dan ga je de volgende ruimte in: Een ronde kamer met een tafel als middelpunt en daar omheen douches, een ijskoud bad en de sauna. In het centrale deel kun je worden gemasseerd. En dat heb ik natuurlijk laten doen. Je moet echter niet al te verlegen zijn, je ligt meer half naakt dan half gekleed. De masseur (man masseert man en vrouw masseert vrouw, volgens de traditie) gaat flink tekeer, dus het voelt gelukkig meer als sportmassage dan een softe oliemassage. ;-)
 Eerst wordt je helemaal gescrubd, vervolgens helemaal ingezeept en gemasseerd. Na de hoofd- en gezichtsmassage kun je nog wat relaxen en dan naar buiten. Maar eerst krijg je nog wat te drinken en word je helemaal ingepakt in handdoeken (?).
Erg bijzonder en ik was opeens niet meer verkouden... De foto heb ik dit keer overigens van internet. Ik had geen foto gemaakt, namelijk.
|
|
En wat nog meer...
 - Het busstation is fantastisch. Een honderdtal verkopers/ busmaatschappijen en dan kun je lekker afbieden. En dat doe ik nog steeds erg graag...
- Een paar kilometer buiten het centrum staat de Atakule, een hoge toren met 360 graden uitzicht over de stad. De lift zou volgens de reisgids van glas zijn. Ik heb maar gepast..!
Ik probeerde de toren als richtpunt te gebruiken op weg terug van het busstation naar het centrum. Ik was hem even kwijt en na 1,5 uur herkende ik de buurt: Ik stond weer bij het busstation !?!?!?! In 1 dag 2 zwaktes duidelijk: Mijn hoogtevrees en mijn richtingsgevoel.
 - Ik had TV op de kamer. Ik keek een avond naar het Champions League voetbal en toen kwam de vreemdste reklame die ik ooit heb gezien: Een meisje doet een dansvoorstelling met alleen haar moeder op de tribune. s-Avonds zit ze op bed te huilen met een foto van haar vader in haar handen. De reclame ging over rookpleisters!
De trein zou er 31 uur over doen, de bus slechts 22. Helemaal naar het oosten, naar Van, aan het Van- meer...
|
|