La Quiaca 18- 19dec

Wederom door de Andes...

De bustocht van Mendoza naar La Quiaca was ongelooflijk mooi. Huizen gemaakt van klei, weer veel prachtige rotsachtige bergen en veel, heel veel cactussen. Officieel moet je zeggen; heel veel Cacti, maar dat klinkt meer als een vraag (cacti?).
Soms zie je woestijn en dan weer een groen gebied (omdat er een rivier stroomt). Met verlaten dorpjes en huisjes in het midden van niets. Llamas, koeien, honden, geiten, schapen, ezels en varkens overheersen het straatbeeld (oftewel de zandwegen), wel of niet loslopend. En ook zie je hier (in de verte) adelaars en condors jagen op kleinere prooi. De dame naast mij zat lekker op de Coca bladeren te kouwen en dat mocht ik ook even proberen van haar. Ik werd er niet erg high van, waarschijnlijk heb ik niet genoeg op...

Gestrand...

Na een tussenstop in Salta kwam ik laat in de middag aan in het grensstadje La Quiaca en de grens zou nog 2 uur open zijn. Het was echter verkiezingsdag en nadat ik Argentinie al verlaten had kon ik Bolivia niet meer in! Er zaten ook 3 Engelse meiden te wachten (al sinds 9 uur die ochtend), en er zat voor ons niets anders op dan weer te proberen Argentinie in te komen. De douanier was echter niet erg duidelijk, hij zei NEE, dachten we op dat moment. Wat nu? Overnachten in niemandsland? Even later liet de douanier ons toch weer Argentinie in en we vonden een hotel in La Quiaca. Ook vonden we een pizzatent en we hebben nog wat zitten kletsen.
De volgende ochtend poging nummer 2 en de Argentijnse douanier deed gelukkig niet moeilijk over het feit dat ik gisteren het land al had verlaten. Na de gebruikelijke grenschaos (alles en iedereen liep maar door elkaar heen) kwam ik aan in Villazon. Daar kon ik een bus krijgen naar Sucre (met overstap in Potosi).

En nog meer?

- De Zuid Amerikanen zijn niet zo geduldig als de Aziaten. Als de bus even te lang stil staat: Vamos, VAMOS, VAMOS!!!...
- Wat ik in Azie ook al gemerkt heb, lijkt ook voor Zuid Amerika te gelden; ook al ken je de taal niet, met een glimlach kom je heel ver. Dus als je de taal niet spreekt en niemand spreekt Engels, er is altijd een uitweg...
- Ik had eigenlijk Salta, een stad in het noorden van Argentinie ingepland, maar ik had weinig tijd meer en ik wilde naturlijk niet te laat komen op mijn eerste schooldag.

Ja, ik ging weer naar school, Spaans leren in Sucre. Het plan was om dit een paar weken te gaan doen, eigenlijk totdat ik het gevoel had dat ik de taal een beetje onder de knie had.
Maar dat allemaal weer in het volgende verslag...