18 uur in de bus, een lange busreis, en toen was ik aangekomen in het dorpje Copacabana aan de oevers van het Titicaca- meer, het hoogste bevaarbare meer ter wereld (op 3820 meter). Ik nam een bed in Residential Solar en ben het stadje maar eens gaan bezichtigen.
Copacabana is een bedevaartsplaats geworden, nadat hier Bolivia´s patroonheilige; de Maagd van Candelaria was gezien. Een van de trekpleisters van de stad is de Kathedraal in het centrum, met een houten beeld van de Maagd van Copacabana en de Capilla de Velas, een kaarsenkapel, waar veeeeeeeel kaarsen branden.

 

 

 

Elke dag wordt hier ook de Benediciones de Movilidades gehouden, oftewel de Zegening van Autos, waarbij vele autos worden versierd, o.a. met bloemen en soms zelfs ingezegend door monniken. Een prachtig gezicht om te zien, ook omdat alle lokale straatverkopers (die je hier in Zuid Amerika veel ziet) allen maar bloemen etc. verkopen. Zo houdt de middenstand elkaar in stand... De stad is helemaal omringd door heuvels en vanaf daar krijg je een mooi overzicht van de stad.
Maar de grootste trekpleister is natuurlijk het Titicaca meer...

Een dagtrip naar het Isla del Sol is een van de hoogtepunten van een reis naar het Titicaca- meer. Je kunt er overnachten, maar je kunt het ook als dagtocht doen, en dat laatste heb ik gedaan. Na een 2 uur durende boottocht neemt een lokale gids je mee op sleeptouw, naar het kleine museum en daarna via een de heilige Titicaca- rots naar de Inca ruines. De rots (Titicaca betekend letterlijk: Rots van de Puma) is een van de heiligste symbolen van het Inca volk, hier zouden de zon, de sterren en de maan geboren zijn... De ruines zijn erg oud en zeker een bezoek waard. Ik had de groep verlaten en kwam de twee Duitsers weer tegen die ik op de boot al had ontmoet en met ons drieen liepen we naar de noorderkant van het eiland. Een stevige wandeltocht van 3 uur, en ook al is het pad niet zo moeilijk, op 4000 meter hoogte is het hijgen geblazen. Later kwamen we ook een paar Canadese dames tegen en met de hele bups hebben we in Yumani wat gegeten en gedronken en daarna ga je met de Inca- trappen terug naar meer- niveau waar de boot weer ging vertrekken.

 

 

 

 

Een prachtige dag op een mooi eiland, waar het op sommige plekken lijkt dat de tijd wel 1000 jaar stil heeft gestaan...

- Je gaat hier naar de kapper voor 30 eurocent.
- Voor 1 Euro 70 had ik een 5 gangen maaltijd, inclusief de lokale specialiteit Trucha, oftewel forel. Lekker, maar nog niet te vergelijken met de forel van mijn ome Wim (21 juni ben ik weer terug, Wim!)...
- De aankomst op het eiland is erg bijzonder. Er is een landverbinding, maar dan moet je door Peru. De bootverbinding brengt de bus apart van de reizigers naar het eiland (en terug). En vooral de bus is nogal een hele heisa...
- de grootste bevolkingsgroep in Bolivia zijn nakomelingen van de Incas. Maar op en rond het meer zijn vooral de Aymara te vinden.

- De laatste avond nam ik een lasagna in een lokaal restaurant en daar zat een grote steen in... De volgende dag nam ik de bus naar La Paz en ik kocht nog even een paar Saltenas (brood met vlees erin) van de straat, mijn favoriete snack in Zuid Amerika, en daar zat een hele olijf in (met pit), had ik even niet op gerekend. Met beide momenten dacht ik even dat een aantal kiezen uit mijn mond vlogen, maar het viel gelukkig mee...
- Een moeder met 4 kinderen kwam in de bus. Je betaalt hier niet voor personen, maar voor stoelen. En ook al was de bus half leeg, ze gingen netjes met zijn vijven op 2 stoelen zitten...

En het was weer tijd om te moven. Op naar de hoofdstad, La Paz...