Het Amazonegebied 13- 20feb

Trinidad

Poging nummer 2: ik kon dus in Rurre geen boot vinden, dan maar met het vliegtuig naar Trinidad. Het vliegen is hier niet duur, als je maar binnen de landsgrenzen blijft, maar het is wel wat primitiever: Een 1 motorig vliegtuigje op een landingsbaan van gras, erg leuk om te zien, allemaal, hoe sommige mensen toch proberen professioneel over te komen... Trinidad is geen leuke stad om te verblijven en de enige reden dat toeristen hier komen is voor het Amazonegebied. Na wat informatie te hebben ingewonnen zou er misschien de volgende dag een militair schip vertrekken of anders de dag er na een boot voor 4 OF 8 dagen. erg vaag en het enige wat ik kon doen is wat voorbereidingen treffen, voer, drinken en een Mosquito- net kopen en de volgende dag nog maar eens proberen...
Een vroege taxi maar weer, vanuit mijn hotel Copacabana, want de havens liggen een 10 tal kilometers buiten de stad. Na 1,5 uur rond te hebben getoerd, bleek er 1 boot te gaan de komende dagen en die zou er 8 dagen over doen. Ik zou dan waarschijnlijk te laat zijn voor Rio, dus ik heb maar een ticket gekocht, voor poging:

3...

Een vlucht naar Guayaramerin, de grensplaats waar ik eigenlijk met de boot naar toe wilde... Nu dan maar met het vliegtuig en daarna met een boot naar Manaus in het hart van het Braziliaanse Amazonegebied...
Nou, het vliegen is hier al hetzelfde als het reizen met de bus, een korte samenvatting:
- Het vliegtuig zou om 8 uur in de ochtend vertrekken, maar dat werd 10 uur.
- Wachtend tot 12 uur klim ik eindelijk in het 2- motorige geval: zijn er geen stoelen meer over...
- Dit is niet uw vliegtuig, meneer! Wachten tot 2 uur. Mijn bagage was het er overigens niet mee eens en is gewoon met het andere toestel meegevlogen.

- Om 2 uur, geen vliegtuig, wel om 3 uur, en om 5 uur s-middags land ik in een stad waar ik NIET moest zijn.
- Er ging geen vliegtuig meer, maar een auto bracht ons (ik was inmiddels in het gezelschap van 2 erg leuke en grappige dames) in 3 uur naar de stad waar we wilden zijn.
- Er was mij verteld dat mijn bagage er ook al was, maar de dames van het kantoor wilden de opslag (aan de andere kant van het durp) niet openen. Dat dacht ik toch wel! En binnen 15 minuten had ik mijn tas.
- Ik was een uur te laat voor de grensovergang en zat dus een nacht in Guayaramerin...

Maar dat was helemaal niet erg, na een paar glimlachende mensen was ik weer helemaal vrolijk en ik heb de rest van de avond in het dorpje zitten genieten van de vriendelijkheid van de mensen.

De grens

De grensovergang ging op zich wel vloeiend, echter, de wisselkoersen aan de Boliviaanse kant waren zo waardeloos dat ik mijn gok waagde aan de overkant. Maar daar bleek geen bank, geen wisselkantoor of geen wissel- engerd op straat te zijn, niets! Dit is de enige grensplaats op aarde waar je geen geld kunt wisselen... Wel grappig, want ik kon dus opnieuw de rivier over (met wankele bootjes) om te wisselen en weer terug. Het probleem was nog niet zo zeer dat ik Bolivianos over had, maar dat ik geen Reais had om de bustocht te betalen.
Maar ik kwam op tijd aan bij het busstation en na 3 uur wachten ging mijn bus. En daar was absoluut niets mis mee, het verschil tussen Brazilie en Bolivia is meteen te merken, wat duurder en wat luxer. De wegen zijn beter, de bussen ook, maar daar betaal je wat meer voor. De bus moest voor Port Velho nog stoppen voor drugs- doorzoekingen en een zwangere dame uit een andere bus werd in de boeien geslagen...

Port Velho

Mijn eerste stad in Brazilie, de plek waar dan toch de boot zou gaan vertrekken. Ik kwam laat aan, maar er was nog een kantoortje open en die mannen regelden inderdaad boottochten: 3 dagen in het Amazonegebied, met het laatste stuk op de Rio Amazone... Een nachtje slapen, dus, en op pad... Maar voordat ik het verslag van deze tocht ga maken eerste even een stukje over de geschiedenig van

Piranhas etc...

Vroeg in de middag ging ik al naar de boot (de Alm Te Moreira VII) en om 18.00u vertrokken we. En het was heel anders dan wat ik me had voorgesteld. Ik verwachtte een rustige, langzame tocht over kleine rivieren (tot aan Rio Amazone), maar het werd een tocht met een hondertal mensen (waarvan ongeveer 10 buitenlanders), dicht op elkaar gepakt. Met harde muziek (Calypso, de Samba van het noorden) vanaf 07.00u in de morgen op het feestdek, en met brede rivieren. Met vracht in de kelder en op de eerste verdieping, met honderden hangmatten op de tweede verdieping en het feestdek op de hoogste.

Maar anders betekend natuurlijk niet altijd slechter, het was een gezellige tocht, vooral samen met een groep Brazilianen die ik de eerste dag had leren kennen. Maar ook met de buitenlanders; een Jamaicaan, een Spanjaard, Duitser en een paar Finnen. s-avonds in de bar, overdag eten (en erg lekker eten!), luieren in de hangmat, lezen en de rivieren bewonderen.
De start is via de Rio Madeira, vervolgens gaat de boot de Rio Amazonas op om te eindigen in Manaus aan de Rio Negro. Met dolfijnen, prachtige oevers met veel groen, kleine dorpjes en afgelegen huisjes. Er leven hier ook Jaguars, Cocodrillos, Anacondas en Piranhas, maar dat belet mensen (en vooral kinderen) er niet van om gewoon in de rivier te zwemmen en te spelen, maar ik effe niet... En na 3 dagen was het weer tijd om het schip te verlaten. Vroeg in de ochtend liep ik met mijn handel in Manaus, in het hart van het Amazone gebied, op zoek naar een slaapplaats...