Lanquin 25- 26 nov 2009

El Retiro

We namen een colectivo (mini- bus) om naar Lanquin te gaan. Hier namen we twee bedden in een slaapzaal in het prachtige complex van 'El Retiro'. Een prachtig hotel waar je ook je tent op kunt zetten, een hutje in de boom  kunt huren of gewoon een rieten kamer. Midden in de jungle, aan de oevers van een stromende bergrivier. We hadden beiden hetzelfde idee van wat we wilden gaan doen en er is hier absoluut geen tekort aan activiteiten...
Natuurlijke brug

Staand achterop een pick-up is dé manier om jezelf te transporteren in de jungle, hier ontmoetten we ook David (Australië) en Alan (Noord- Ierland). Met ons vieren beklommen we een berg in het nationale park om een prachtig uitzicht te krijgen over de natuurlijke brug van Semuc Champey, een bijzonder fenomeen, waaronderdoor een wilde bergrivier stroomt. Als je dan weer een half uur naar beneden loopt heb je een lekker bad wel verdiend. In de natuurlijke warmwaterbaden bovenop de brug, in het prachtig heldere water.
Na afloop zijn we naar de hoofdweg gelopen en kregen we een lift terug met een aardige kerel, en zijn we lekker ergens gaan eten. En vaak eet je hier kip...
De grotten

Zowel bij lanquin als verderop bij Semuc Champey zijn grotten. We kozen voor de grotten van Lanquin, die kilometers diep de aarde ingaan. Ook hieronder stroomt een rivier, deze komt onder de berg vandaan. De grotten zijn diep en hoog, met veel vleermuizen, die continu om je heen cirkelen. Je gaat met een gids, die veel verteld over de omgeving en de grotten en hoe belangrijk deze nog steeds zijn voor de maya- afstammelingen.
Die komen nog steeds hun religieuze plichten vervullen in de grotten, waar de altaars niet meer gebruikt worden voor offers, maar dat is niet zo lang geleden...
Tuben

Na een relaxte nacht aan de rivier, gingen Eva en ik de volgende dag 'tuben'. Je gaat in een vrachtwagen- binnenband liggen en laat je door de rivier meenemen naar het eindpunt. Daar werden we weer opgepikt door een pick-up, en die brengt je weer terug. Makkie dus, behalve als je met je dikke kont tegen een steen knalt en bijna uit je band keldert.

We besloten om dezelfde dag weer naar Coban te gaan, waar we nog een dagje wilden besteden voordat we verder naar het noorden zouden gaan.
Het was een zware bus terug naar Coban. Kleine rotte stoeltjes en de kerel vóór mij, lag zowat op mijn schoot. Gelukkig was het maar 2,5 uur.

In Coban hebben we nog de koffiebranderij bezocht (zie vorige verslag) en 's-avonds lekker gegeten en gedronken.
Toen weer op pad...