Afrika
Azië
Europa
Noord Amerika
Oceanië
Latijns Amerika
 
Kaspische zee 3- 4 apr 2008
 

Kaspische zee 3- 4apr


Het goede nieuws

Ik heb gelukkig maar 1 week hoeven wachten, mijn boot vertrok een week na mijn visum- goedkeuring. En wachten is in Azerbeidzjan erg relatief, het is zo een heerlijk land, dat ik me zeker NOG een week goed had kunnen vermaken.
Maar toch was ik erg blij toen ik op de boot zat, maar dat ging overigens niet van het spreekwoordelijke leien dakje...

Ticket?

SchipgenotenBaxlul had de avond ervoor gehoord dat de boot in de ochtend aan zou komen. Theoretisch kan deze binnen 2 uur geladen worden, dus dat kon lastig zijn. Ik had geen ticket, al zou Baxlul zijn vriend een ticket voor me achter houden. Tegen een kleine vergoeding, natuurlijk...
In de ochtend gingen we naar de haven. Bijna niemand spreekt hier Engels (sowieso weinig Engels- sprekenden in Azerbeidzjan), dus ik was blij met de hulp. De haven- dame zei dat de hutten waarschijnlijk vol zouden zitten/ niet gebruikt zouden worden. Over een uur moesten we terug komen.

Bij terugkomst bleken ze nog wat kaartjes te hebben, maar met 15 euro extra betaling voor de kapitein... Of voor de haven- dame, of voor Baxlul, of wie dan ook, natuurlijk. Daar kom je nooit achter.
Maar je hebt weinig keuze, betalen! En dat geld zou ik later nog terug verdienen, anders zou ik niet de vrek zijn waar ik om bekend sta... Haha!

All aboard!!!

De MS MerkuriIk moest binnen een half uur terug zijn, want hij zou snel kunnen vertrekken. Dus wij rennen, met taxis door de stad scheuren, snel inpakken, 2 kebaps gekocht voor op de boot en weer vlug terug. Ik was om 12.15u bij de haven en we vertrokken uiteindelijk om 19.00u... Maar ik was er, tenminste (na 5 paspoortcontroles en de drugs-hond), nu nog een slaapplaats.
Ik kreeg een hut, maar 1 kerel wou ruilen, dan kon hij bij zijn maatje slapen. Echt niemand op het hele schip sprak 1 woord Engels, Duits, Nederlands, Spaans of Papiamento, dus hij begreep niet dat ik wel wilde ruilen, maar alleen met toestemming van de dame van de receptie.
Hij stond bijna te huilen, de grote baby, tot hij er achter kwam dat ik echt wel wilde ruilen...
 
 
 
 
 
Ik kreeg een andere hut, maar even later zat die vol met 4 andere mannen, dus ik moest weer verkassen.Prive- hut... Ik wachten (5 minuty, 5 minuty, en nog maar eens 5 minuty). Na ongeveer een uur zeiden ze 20 dollar, privat. Dus een prive- hut voor 20 dollar extra. Nou, ik dacht het niet! Weer 10 minuten later: 10 dollar, privat! En ik had al lang door dat ze geen 4 persoons- hutten meer hadden en nog wat geld probeerde te verdienen. Njet!

Na weer een half uur kreeg ik toch de sleutel, een hut voor mezelf alleen, gratis en voor niks! lekker!

Schip ahoy, etc...

Duwen..!De MS Merkuri noemde ze het schip en er gingen 2 hele treinen en een hoop trucks in het bagageruim, kortom, het was groot! Aan boord had ik overigens het gevoel dat de helft van de hutten niet gebruikt werden. Beetje vreemd, wie had ik dan omgekocht en waarom?
En vanaf dat moment was het een stukje taart, zoals de Engelsen zeggen: Mijn spullen lagen veilig, dus ik heb de hele middag op het dek gestaan, in het zonnetje en een lichte zeewind. Heerlijk! En zo kon ik ook meteen zien hoe zo een schip geladen word, het ging echt op zijn Azerbeidzjaans...

 
 
 
 
 
 
 
 

Eerst wat pallets handlading, daarna 2 hele treinen en als laatste een rij trucks met zware lading.
En het zijn weer de gebruikelijke blikken: En we waren wegMensen kijken me aan alsof ik niet spoor om deze boot te nemen. Toeristen hebben toch geld om te vliegen? En als ze je dan eenmaal kennen dan gaan de ogen open, als je verteld waar je al geweest bent. Vooral Trukije en Rusland zijn voor veel mensen een grote droom. Dan snappen ze wat beter waar je mee bezig bent. En dan krijg je thee...

s-Avonds werd ik door een paar mannen (Moslim en dronken) aan hun tafel uitgenodigd, en ze noemden me steeds David!
Hé, David, Chai!
David, David!
 
Lachen, die zatlappen...

Grensovergang

We zijn in Kazachstan!En je gaat natuurlijk naar een ander land. De paspoorten blijven in bezit van de receptie- dame en bij aankomst in Kazachstan werden wederom alle tassen doorsnuffeld. Maar er werden plastic tassen van nog-te-controleren tassen overgeheveld naar al-gecontroleerd. Dus erg effectief was het allemaal niet. Ik ben wel dicht bij mijn rugzakken gebleven, voor het geval er handel naar MIJN tas zou worden verplaatst...

En na deze check is het wachten... Dan krijg je je paspoort en dan moet je wachten... Dan mag je de boot af, in een bus (en de bagage op een zware oplegger) en bij de controlepost moet je wachten... Nog meer lang, lang wachten...

We kwamen om 12.00 uur in de haven aan, en ik stond na 16.00u buiten en ik was wel toe aan een wandeling, dus heb de 6 kilometer naar het centrum met de benenwagen gedaan.
Want ik was in Kazachstan!!! Jippie!!! En het eerste verslag is van de havenstad Aktau...