|
Terug naar Oegstgeest.. euh... Oezbekistan
 Ik wilde zo snel mogelijk vertrekken vanuit Bishkek, want ik had geteld dat ik rond 17.00u aan de grens zou komen, en ik wist niet hoe lang deze open zou zijn. Ik probeerde de chauffeur al wat op te jutten: Schumacher, zei ik en Ferrari terwijl ik naar zijn Audi wees... Maar het opjutten was niet echt nodig, de oude man kon racen!
Al om 13.00 uur waren we aan de grens, en we hebben de hele weg mogen genieten van het overgeven van 2 passagiers.
Het bleek een relatief makkelijke grens, met de gebruikelijke 3x paspoortcontrole en 4x hetzelfde formulier invullen. Ik heb slechts 3 andere mensen gezien die de grens overgingen, en dat was bij mijn vorig bezoek aan Oezbekistan wel anders...
Ik ging liften naar het dichtsbijzijnde stadje, aangezien de grenspost in het midden van nergens lag en de 'lift-man' hielp me ook nog met geld wisselen EN hij had me afgedropt bij de juiste minibus. Het verkrijgen van de visum voor Oezbekistan is moeilijk, maar het reizen is makkelijk. Veel vervoer en behulpzame mensen...
|
|
Tashkent
 Tashkent kende ik al, dus qua bezienswaardigheden geen nieuws over deze stad. Ik keek er dan ook zeker niet naar uit om weer voor langere tijd op dezelfde plek te zijn, maar ik had geen keuze. Ik moest mijn visa voor Iran en turkmenistan regelen en in Bishkek is geen Turkmen- ambassade...
Maar het viel me ontzettend mee, de visumaanvragen gingen redelijk (zie onder), er ik heb weer leuke andere mensen leren kennen, waaronder in de eerste week de Spanjaard Gustavo.
Vooral het voetbal was natuurlijk een mooie afleiding. Met een vaste groep Oezbeken heb ik veel wedstrijden gezien, en met hun heb ik veel gelachen (behalve na Nederland- Rusland, snif, snif)...
|
|
Oranje boven!
Na de gemiste openingswedstrijd van onze jongens (want dat zijn ze, als ze winnen) had ik me voorgenomen om de rest ergens te bekijken. In Tashkent zat ik lang genoeg om de wedstrijden met Frankrijk, Roemenie en de kwartfinale te zien. In een restaurantje die speciaal s-nachts open bleef (duur bier, maar wat maakt het uit), heb ik de 3 wedstrijden hier gezien, hier allemaal live van 00.00 tot 02.00u.
 En iedereen had al snel door voor wie ik was, in de eerste wedstrijd riep ik bij de eerste goal al hard JA!!!, waardoor sommigen zich bijna verslikten in hun Plov en Shashlik...
En elke keer zag ik weer bekende gezichten en zij zagen mij. Erg leuk, want ze begonnen met me mee te juichen. Natuurlijk niet in de laatste plaats omdat mensen het aanvallende spel erg waarderen, waardoor Nederland (en dat heb ik al in heel veel landen gemerkt) erg populair is.
Dus de onzin over verdedigender spelen en een afwachtende houding moet een bondscoach nooit gaan luisteren. Strijdend ten onder, daar staan we om bekend. Mooi toch!?!?
Kortom, de sfeer was fantastisch in het restaurant, maar de laatste wedstrijd zat ik bijna alleen. Dat wil zeggen, de tent was vol, maar de ex- Sovjets waren bijna allemaal voor Rusland. Zij hebben vaker gejuigd dan ik, dus Nederland had verloren, zo zit het spelletje in elkaar. En ik moest toegeven, ze hadden verdiend gewonnen, we werden ingemaakt...
Bijna elke avond kon ik met een kerel (een zanger en dat was te merken aan het volume van de muziek) in zijn Lada meerijden. Hij bracht me steeds netjes naar mijn hotel. En de laatste nacht was het 3 uur voordat ik thuis kwam. Maar de nachtwaker kon ik gelukkig nog wakker rammelen...
|
|
Maar ook nog dit:
 - Ik liep over straat en zag een auto met Nederlands kenteken. Ze stopten en we hebben even gesproken. Het zijn 2 Nederlandse jongens die met hun auto van Amsterdam naar Beijing willen. Maar met 1 groot verschil met anderen: zij willen voor de Olympische spelen weer weg zijn, veel te duur...
- Als de wedstrijd op het punt staat te beginnen en je krijgt stroomuitval (en je weet hier nooit hoe lang het kan gaan duren) sta je wel even te flippen... Zo ook op vrijdag de 13e vlak voor Nederland- Frankrijk. Maar het kwam net voor de wedstrijd weer goed.
- Voorafgaand aan de wedstrijd met Frankrijk hadden de Russen een mooie voorbeschouwing met interviews met Nederlanders. Geloof me, we mogen trots zijn op ons mooie voetbal-volk, erg leuk en erg vrolijk. En dat zijn interviews die ze zelf waarschijnlijk nooit terug zien...
- De helft van alle voetbalreclames op t.v. is voor vodka, en dat in een moslimland...
- Ik weet niet of het door de oliebollen met sambal komt, of door de hitte, maar ik was Tashkent nog niet binnen of ik had WEER diarree.
- Het was ruim 40 graden in Tashkent en dat was heet! Puffen en zweten, maar ik had mijn bed bij de buitendeur gezet voor nachtelijke verkoeling, dus ik sliep onder de sterren. Ook was ik bijna elke nacht pas om 02.30u terug in het hotel, omdat dan het voetbal pas is afgelopen, dus zo heb ik de hitte redelijk vermeden.
 - Ik zag er waarschijnlijk een keer moe uit en de dame van de receptie vroeg: Massasj?, maar de reputatie van het hotel is bekend en dat zou waarschijnlijk meer worden dan alleen massasj...
- Ook de bioscoop en het theater waren mooie afkoelers, volledige airco en elke voorstelling kost hier 1,5 euro, of het nu film is of theater. Zo heb ik een prachtige balletvoorstelling met heerlijke muziek van Chaikovski gezien en de opera Otello van Verdi. En alles gaat in het Russisch, dus je verstaat er niets van, wat trouwens bij het ballet niet zo veel uitmaakt...
- De zwerfkinderen van Tashkent zijn lief, triest, irritant, zielig, en soms zelfs erg grappig. Ze pakken je bij je arm en komen helemaal tegen je aan staan, zodat zomaar je portemonee ineens weg kan zijn. Maar 1 meisje was ook erg aandoenlijk. Ik riep steeds: handjes thuis en duwde haar armen weg en na drie keer liep ze huppelend weg: Handjes thuis, handjes thuis, handjes thuis...
 - Wisselen op straat geeft je de beste wisselkoers. Je spreekt een willekeurige verkoper aan en die weet wel iemand. Het voelt trouwens wel een beetje raar dat je een heel pak geld staat te tellen midden op straat... En voor 100 dollar krijg je een heel pak; het waardevolste Uzbek-Som biljet is namelijk 50 eurocent waard...
- Je loopt s-nachts wat over straat, komt er een zatlap tegen je aan hangen. Je doet je hand op de knip en hangt lekker terug. Na wat gebrabbel en veel ge-Ni pa ni mai (oftewel; ik versta er niks van!) vertrekt ie weer en gaat bijna op zijn muil...
|
|
Een verhaaltje voor het slapen gaan:
 Komt een man (we noemen hem even De Toerist) bij de ambassade van Turkmenistan in Tashkent, om zijn naam op een lijst te zetten. Hij weet dat dit moet, want anders kom je de volgende ochtend niet aan de beurt. De boef, euh, politieagent bij de ambassade bepaald wie naar binnen mag en wie niet, en vooral: in welke volgorde...
Hij probeert De Toerist te overtuigen van het feit dat er geen lijst is... De Toerist weet dat de crimineel, euh, meneer de politieagent liegt, maar heeft geen keuze, en gaat naar zijn hotel. De volgende ochtend is hij al erg vroeg op, om toch te proberen zijn naam op de lijst te krijgen. Er staat een andere rotzak, euh, politieman bij de ambassade en die laat hem een lijst zien met 13 mensen er al op...
De nieuwe oplichter, euh, politiepersoon is een bekende van De Toerist en kan hem (voor een klein bedrag) wel bovenaan de lijst zetten. Daarom kun je als toerist tenslotte je naam niet op de lijst krijgen: Ze willen geld zien! De Toerist kent dit soort situaties een beetje en ook al heeft hij aan dit soort dwangsommen een hekel, hij weet dat hij moet betalen...
Het wordt 11 uur, dus de ambassade gaat open, maar de consul (baas van het consulaat) is vlak voor openingstijd gewoon vertrokken... Drie kwartier later (na het boodschappen doen?) komt hij op zijn gemakkie terug en het loket gaat dus bijna een uur te laat open.
De Toerist is als 3e aan de beurt en een half uur voor sluitingstijd komt hij pas buiten..! De meerderheid (een man of 15) wordt naar huis gestuurd: kom morgen maar weer terug... De Toerist spreekt met een Japanner en die wachtte zo al een week... Uiteindelijk is de aanvraag ingediend en is het wachten geblazen. Op naar de ambassade van Iran:
 Voor de visum van Iran heeft onze Toerist al flinke kosten gemaakt. Hij heeft 32 euro en later nog een keer 15 euro overgemaakt naar een reisagent. Die agent kan dan een code regelen, zodat je niet 5 weken op je visum hoeft te wachten bij de ambassade. De toerist zijn eigen Postbank heeft per transactie doodleuk 55 euro boekingskosten in rekening gebracht!!! De agent kostte dus ineens 157 euro, en dan moet je nog naar de ambassade!!!
Bij de ambassade blijkt het visum ook nog eens 60 euro te kosten, zijn duurste visum ooit, en hij moet ook gewoon nog een week wachten (i.p.v. de 1 tot 3 dagen die hem beloofd is).
Totaal dus 217 euro voor een visum, maar een bon krijg je niet en een prijslijst bestaat niet. Vorig jaar kostte het visum nog 30 euro. Ze kunnen vragen wat ze willen en het lijkt ook wel of ze dat doen... Maar dat is het voordeel dat je met andere reizigers bent. Gustavo vertelt over de 80 dollar die hij moest betalen voor 1 week visum voor Iran..! Dat relativeerd weer en de Toerist voelt zich weer wat beter...
Met de metro terug naar het hotel, en wachtend op de trein staan de metro- Nazis, euh, metroagenten wat raar naar de Toerist te kijken. Ze doen niets tot NET voor de trein komt, nu vragen ze de toerist om zijn papieren... En het nut ervan? Niemand weet, maar de toerist mist zijn trein.
Geen probleem, volgende halte overstappen, denkt hij en dan naar het hotel. Tussen de twee treinen door staan 4 politiemannen hem aan te kijken. Dit keer moet hij mee naar een van de kantoortjes (in het metrostation) en 1 van de 2 verdwijnt... Blijft nog een kerel over (we noemen hem even De Aardappel, want daar leek hij wel op). De toerist denkt al: die andere gaat op wacht staan...
De Toerist moet al mijn zakken leeg halen, wat de metro- politie helemaal niet mag vragen, maar je doet maar mee, voor de gezelligheid. Hij gaat de Toerist zijn dollars controleren op namaak en plotseling vouwt hij een 100 dollar biljet dubbel en schuift het richting zijn zakken... De toerist verliest zijn geduld en springt uit zijn vel! (ook om de boel wat op stang te jagen!)
 Hij begint te schreeuwen en in het nederlands en hij heeft De Aardappel voor van alles uitgemaakt. Maar ook op zun Russisch liet hij hem duidelijk weten wat hij er van dacht. De Toerist roept dat hij de bandiet wil aangeven bij de centrale politie, en dat hij zijn naam en nummer wil zien en opschrijven..!
De Aardappel draaide helemaal door; hij begon de Toerist vast te pakken, sorry te zeggen en steeds zijn arm te kussen (???)... De Toerist dreigt nog meer en luider, zodat weer een andere collega binnen komt. De Aardappel smeekt nu zelfs, om alles te vergeten en vergeven, hij was toch alleen maar de dollars aan het controleren?
De Toerist besluit maar weer te gaan, zonder naam of nummer, maar hij vraagt zich later wel af waarom ze toeristen zo lastig vallen als ze er intussen ook zo bang voor zijn...
Nadat het toeristenvisum voor Iran binnen is (Hiep, hiep, hoera!!!) gaat de Toerist terug naar de ambassade van Turkmenistan, maar hij ziet geen mensen bij de ambassade staan. De consul is een dagje uit, wordt verteld, dus de boel is gesloten..!! Morgen beter, en de wachtlijst wordt verscheurd...
De volgende dag gaat de Toerist in de vroege ochtend terug en koopt weer voor 10 euro de politie om, want op de lijst staan dit keer wel 30 personen (en dat is niet zo vreemd).
Na 3 uur komt de Toerist terug, en is als 3e aan de beurt, en de consul verteld hem doodleuk dat hij morgen maar weer terug moet komen...
Veel mensen flippen met dit soort verhalen, geloof me. Een Zweed was al voortijdig naar huis vertrokken, hij kon de bureaucratie niet echt meer aan, en ik kwam een Fransman tegen in Tashkent en die stond op het punt van een inzinking... Ook in Almaty is de Spanjaard Ferran vloekend en tierend de trein ingestapt, terug richting Spanje...
Hoe kunnen ze dit nu doen? Ze behandelen je als honden! En daar heeft hij ook wel gelijk in. Maar ik vergeet nooit dat ik op andermans grondgebied ben en daar gelden andere regels. Waar de gewone mens hier erg gastvrij en behulpzaam is, hebben sommige mensen met macht allang door dat ze kunnen doen wat ze willen, en het hoort er echt gewoon allemaal bij.
Centraal Azië is fantastisch, maar ook erg taai om rond te reizen en je weg te vinden in alle regels, corruptie, papierwerk en oplichterij. En dat maakt het ook weer erg interessant...
|