|
Een bijzondere geschiedenis
 Lokaal bekend als Bam-i-Dunya, oftewel het dak van de wereld. Het is een hoogvlakte met pieken tot 7500 meter hoog. Er leven weinig mensen (45% van het landoppervlakte van Tadjikistan, en maar 3% van de totale bevolking), maar relatief veel interessante diersoorten, zoals o.a. het Marco-Polo schaap en de (zelden geziene) sneeuwluipaard. Tijdens de Sovjet- tijd zijn er vele expedities het gebergte ingestuurd om Yeti, de gigantische sneeuwman, te vinden.
Het instorten van de Sovjet- unie was een grote klap voor het gebied, o.a. geld, voedsel en brandstof kwam niet meer. Er was geen geld meer alleen nog handel en alles moest weer terug naar handarbeid i.p.v. met de machines.
Het gebied verklaarde zichzelf onafhankelijk in 1992, en dat wordt ze nog steeds aangerekend door de Tadjikistaanse regering. 80% van de bevolking verdient minder dan 200 Dollar per jaar en vergunningen en regels maakt het moeilijk om het gebied in te komen. Ook voor de lokale bevolking, en de enige vlucht naar het gebied wordt (volgens de Pamiren) zonder echte reden uit- en afgesteld...
Het gebied heeft ook een eigen geloof, een afsplitsing van de Islam; het Ismailisme.  Geen structuur en geen moskee. Maar wel lokale leiders, de Khalifa, een (klassieke) moslim- bestuurder en vertegenwoordiger en beschermer van het geloof.
Een bijzonder persoon in dit hele verhaal is de Aga Khan, Karim Al- Husseini. Hij is de 49ste Imam van de Ismaili (de imam is een nakomeling van profeet Mohammed), hij is geboren in Zwitserland en hij werd beroemd toen hij trouwde met het topmodel Sarah Croker-Poole.
De Pamiris vereren hem als De god die eten stuurt, aangezien hij veel geld en eten stuurt naar het gebied...
|
|
De kunst van het wachten...
 Ik vlieg niet graag, niet dat ik het eng vind, maar over land reizen is meestal veel leuker (en goedkoper). Dit keer wilde ik echter graag de lucht in: Tussen de besneeuwde pieken van het hooggebergte door naar de volgende stop, Khorog, hoofdstad van de Pamirs. Deze vlucht moest prachtig zijn, een van de meest bijzondere vluchten in centraal Azie. Het enige probleem is echter dat niemand weet wanneer je kunt vertrekken...
Zaftra betekend Morgen op zijn Russisch, dat wist ik al. Maar hier betekent het zoiets als: We zien morgen wel weer...:
Op dinsdag ging ik naar de luchthaven en gaf ik aan dat ik donderdag wilde vliegen. Zaftra was het antwoord...
Ik op woensdag terug: Wederom, Zaftra!
 Op donderdag om 6 uur de wekker gezet, uitgechecked uit mijn hotel, en naar de luchthaven. Alle tickets zijn gisteren al verkocht! werd met half Engels medegedeeld... Shit! Het was erg druk en ik zag dat mensen toch bleven wachten en hun paspoorten op een stapeltje bij de kassa legden. En ik ook, natuurlijk... Na ruim 7 uur (!!!) wachten kwam het verlossende woord: Zaftra!
En toen begon het te donderen!
Letterlijk en figuurlijk, er stak een flinke wind op en het begon te regenen en donderen. En wij blijkbaar woedend naar het politiebureau, al wist ik niet waarom. We kregen een brief mee en de dame van de kassa werd weer opgetrommeld. Ze moest schijnbaar van de politie toch (ongeveer) 15 tickets uitschrijven, ook al was de voorspelling dat er de volgende dag (door het weer) geen vliegtuig zou vertrekken.
 Ze telde de paspoorten en er waren er 16, dus 1 bleef liggen, de mijne!!! Ja, ik dacht het niet! Ik maakte duidelijk (dit keer met handen, voeten, benen, armen, vingers en tenen) dat ik in het midden van de stapel zat, tijdens het wachten, en niet onderop. Ik werd door een aantal gesteund en iemand anders (die er niet meer bij was) werd eruit gegooid. Hadden we mooi ons ticket. Zaftra! Ik dus met mijn hele handel terug naar het hotel en er was nog een bed...
Op vrijdag voelde ik de bui al hangen, de lucht was pikkedonker en wij waren maar met de helft. Zaftra? Zaftra! En mijn bed in hotel Vakhsh was nog niet eens opgemaakt...
Het begon een beetje als een aflevering van de Twilight Zone te voelen (voor de 30- plussers onder ons) over een man die de stad niet meer uit kan komen.
Op zaterdag poging zoveel, maar het weer was prima. Om 6u weer op, uitgechecked en naar de luchthaven. Helaas, technische problemen... Zaftra?, nee, geen Zaftra! Hoezo, niet morgen?
Het bleek dat we ons ticket in moesten leveren, want morgen zouden de tickets vervallen en kregen we ons geld niet meer terug...!!! Je zal maar eens haast hebben om ergens te komen, hier...
Er werd bijverteld dat de technische problemen wel eens 3 dagen konden duren, dus koos ik toch maar eieren voor mijn geld...
|