Op 3 juli 1946 werd de Brits-Indische provincie Bengalen verdeeld in een overwegend hindoeïstisch West-Bengalen (waar o.a. Calcutta ligt) en een overwegend islamitisch Oost-Bengalen (wat nu Bangladesh is).
Bij de onafhankelijkheid van India en Pakistan in 1947 kwam West-Bengalen als staat bij India en Oost-Bengalen als provincie bij Pakistan. In 1955 werd Oost-Bengalen hernoemd naar Oost-Pakistan.
De deling had rampzalige economische gevolgen voor het gebied; ontoereikende landbouw; verliezen van de oorlog en godsdiensttwisten werden bijna fataal. Verder waren er nog de volksverhuizingen van miljoenen mensen die niet in een moslim-, respectievelijk Hindoestaat konden leven.
De godsdiensttwisten hadden meer dan één miljoen doden tot gevolg. Ruim 16 miljoen mensen verlieten in het verdeelde Bengalen hun land: de moslims, die naar het nieuwe Oost-Pakistan trokken en de Hindoes die de andere kant opgingen. In dit klimaat groeiden het nationalisme in Oost-Pakistan.
Eind maart 1971 greep de regering in Karachi militair in om het oosten tot gehoorzaamheid te dwingen. De strijd die volgde, de Bevrijdingsoorlog van Bangladesh, zou een van de bloederigste uit de wereldgeschiedenis worden. In negen maanden tijd vielen er tijdens deze oorlog 1,25 miljoen doden en kwamen bijna 10 miljoen mensen op straat te staan.
De strijd met West-Pakistan werd uiteindelijk beslist door het ingrijpen van India, dat vreesde dat de strijd zou overslaan naar West-Bengalen. De volksrepubliek Bangladesh werd uitgeroepen met Rahman als president, en hoewel deze zich tijdens de strijd afzijdig had gehouden, werd hij beschouwd als de grote redder van het vaderland.
Maar het feest van de onafhankelijkheid werd gevolgd door natuurrampen, epidemieën, explosieve bevolkingstoename en steeds meer armoede en corruptie. Ook volgden er een aantal coups, de laatste jaren lijken wat stabieler.