Afrika
Azië
Europa
Noord Amerika
Oceanië
Latijns Amerika
 
Hrodno 10-12 sep 2014
 
Ik had maar een visum voor 10 dagen, dus Hrodno was mijn laatste stop in Wit-Rusland. Een grote stad met niets bijzonders te doen. Ook een keer leuk, dacht ik zo. De trein zou een nachttrein zijn, volgens de stationsdame, van maar liefst 13 uur! De bus ging rechtstreeks en duurde maar 4 uur. Raar maar waar, zeker omdat de treinen hier doorgaans sneller zijn. Mij was een avtobus beloofd, maar ik kreeg een marshrutka. Dat is een behoorlijk verschil, aangezien de ene een touringcar is en de andere een busje. Maar omdat er maar 6 mensen in zaten, was het busje goed te doen, ik kon op twee stoelen tegelijkertijd zitten.
 
 
 
 
Het zoeken van een slaapplaats wat dit keer een leuke uitdaging, omdat ik wel wist in welke straat ik een hostel had gereserveerd, maar ik niet wist waar het busstation zich bevond, waar ik zojuist eruit was gezet! Ik had geen kaart en niemand sprak Engels. ik had een vermoeden waar het treinstation was en ik wist waar het hostel zich bevond ten opzichte van het treinstation en ben maar wat gaan lopen. Gelukkig zag ik een straatnaam die ik ook had opgeschreven!. Met wat hulp van twee tieners – die wat Engels konden – had ik eindelijk mijn hostel. De deur was op slot, maar een van de gasten (hé, gast!) deed het open en even later kwam ook iemand van de receptie. Kwam alles weer goed en na een hete douche kon ik wat gaan eten. Lekker!
 
 
 
Gezien het gedoe wat ik mijn eerste hele dag in Hrodno zou gaan krijgen had ik beter niet kunnen gaan. Volgens de dame aan de receptie waren mijn papieren namelijk niet in orde! Ik moest om 10 uur klaar staan, daarna weer om 13 uur en om 14 uur. De dame ging met mijn paspoort weg en kwam weer terug. Dan weer weg en ik moest nu mee. Maar het was nog niet goed. Denk ik, want de dame van de receptie kon alleen maar zeggen; Problem! Zonder de juiste papieren kon ik in ieder geval wel een busticket kopen, dus dat gaf de burger moed.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Het stadje was wel leuk, wat ik ervan gezien heb, maar niet om over naar huis te schrijven. Dus zet ik het maar in mijn reisverslag… Wel heb ik nog een interessant gesprek gehad met de eigenaar van het hostel (die redelijk wat Engels sprak, en zijn vriendin ook) over vrijheid van meningsuiting. Of tenminste, het gebrek daaraan. Hij kon zo onder vier ogen hier wel over praten, maar in het openbaar kun je hier met niemand over spreken. De KGB kan meeluisteren. Ik had al in veel voormalig- Sovjet landen gereisd, maar dit was de eerste keer dat ik die zin hoorde uitspreken: De KGB kan meeluisteren!