Afrika
Azië
Europa
Noord Amerika
Oceanië
Latijns Amerika
 
Tongariro 28 nov- 1 dec 2005
 

Tongariro 28nov- 1dec


Auckland

Vanuit het vliegtuig...Mijn vlucht ging vanuit Queenstown naar Auckland, de grootste stad van het noordereiland, maar niet de hoofdstad, want dat is Wellington. Ik bleef hier alleen maar voor de avond, want ik kwam hier op 8 december toch weer terug, voor mijn vlucht naar Zuid Amerika. De volgende ochtend nam ik meteen de bus naar het Tongariro National Park. Het dorpje bij het nationale park heet National Park en ik regelde een bed in Howard's Lodge, gerund door een Nederlands stel. Deze lodge regelt ook vervoer van en naar het begin- en eindpunt van de Tongariro Crossing, een 7 uur durende wandeling waar veel toeristen op af komen...

Vulkanen

Vulkanen!Het Tongariro National Park is een van de drie Werelderfgoederen van Nieuw-Zeeland (de andere twee zijn Fjordland en de subantarctische eilanden). Je kunt hier vooral ruige natuur zien, als een maanlandschap. Het meest bekend is de eendaagse wandeling: De Tongariro Crossing, en daar heb ik ook voor gekozen (er zijn ook meerdaagse trekkings, maar die kosten uiteraard meer tijd). Prachtige besneeuwde vulkaantoppen, woestijnachtige steenvelden, dichte regenwouden en felgroen gekleurde kratermeren, het hele gebied is fantastisch mooi. Je vertrekt al vroeg en hebt 8,5 uur de tijd om aan de andere kant van het vulkanische gebied te komen. De wandeling is 7 uur als je doorloopt en je hebt dan tijd om een van de side-tracks te doen; het beklimmen van een van de hellingen...

De hele tocht begint met een flinke stijging van 700 meter over vulkanisch terrein, met aan de rechterkant de vulkaan Ngauruhoe (2287 m, Mount Doom in de Lord of the Rings films) met de klassieke kegelachtige vorm. Vervolgens zie je de vulkanen Tongariro (1968 m), en op een aftand Ruapehu (2797 m). Erger dan wintertenen: Sneeuwballen!Sommige vulkanen zijn nog regelmatig actief en spugen dan kilometers hoge aswolken uit. Tijdens onze tocht hoorden we dan ook een harde knal, en sommigen hadden een kleine aswolk gezien (later bleek er ook een aardchok te zijn geweest). Een korte klim brengt je naar de Red Crater en dat is het hoogste punt van de wandeling (1886 m.). Na de Emerald Lakes, oftewel smaragd groene meren gaat het pad door de Central Crater en volgt de oever van Blue Lake. Hierna is het omhoog naar de North Crater waarvandaan we het Taupo Lake konden zien. Hierna gaat het zigzaggend ruim 1000 meter naar beneden richting de parkeerplaats.

Ik had het voornemen om een van de side-tracks te doen, maar ik kwam onderweg aan de praat met Philippe, een Fransman die al in Zuid-Amerika was geweest en op weg was naar Azie. Ik doe het net andersom, dus we hadden heel wat tips voor elkaar. Toen we onderweg ook nog 2 Nederlandse meiden tegenkwamen, Astrid en Manon deden we het helemaal rustig aan en kwamen we mooi op tijd aan op de parkeerplaats. Een flinke tocht met in totaal ruim 800 meter hoogteverschil... En vooral een prachtige tocht, en fotos zeggen waarchijnlijk weer meer dan woorden.

De groene meren

Nog steeds aktief!

En toen?

Toen was het weer tijd om te nokken, de bus ging de volgende dag pas om 15.30u, en deze bracht me naar Rotorua...