Vijf uur na vertrek in Cuenca kwamen we al aan in Alausi. Na het gebruikelijke rondkijken voor een goedkoop bed, nam ik een kamer in het hotel Panamericano, met een mooi uitzicht door de hoofdstraat.

Alausi ligt op 2350 meter hoogte en je loopt gewoon in een t-shirt rond. In het durpke is niet veel te beleven, behalve een klim naar het beeld van San Pedro (Petrus), de beschermheilige van het dit dorp in de bergen. San Pedro kijkt over de stad, welke dan ook officieel San Pedro de Alausi heet...

 

 

 

 

 

 

 

Ik had een reservering voor een treinrit. De trein in Riobamba bleek voor de komende 2 weken volgeboekt en voor de rit van Alausi naar Sibambe moest ik een week wachten, en dat wilde ik wel...

En nu was het dan zover, we zouden de volgende ochtend vertrekken en de trein (of eigenlijk een bus op rails) was gevuld met toeristen.

Helaas rijd de oude trein niet meer, en met al die blanke gezichten en niet één Ecuadoriaan doet het wel èrg aan als een toeristenattraktie, in plaats van een avonturistische manier van transport.

In de tijd van de trein zat je samen met de mensen en hun bagage of vee op het dak, maar ook dat kan niet meer...

 

Maar toch is de ´Neus van de Duivel´, het beroemde stuk rails langs steile bergwanden, een prachtig gezicht. De berg is zó steil, dat er een aantal wissels worden gebruikt om de trein stapsgewijs te laten dalen. Bij elke stop stapt een mannetje uit, zet de wissel om en in z´n achteruit gaat de trein dan weer een andere kant op. En zo zig- zagt de trein zich naar 500 meter lager, naar Sibambe.

Dus zeker nog een prachtige ervaring.

 

 

- Het grote voordeel van zo´n toeristenattraktie is dat ik weer eens Engels heb kunnen praten. Al ongeveer 2 weken bijna geen westerling gezien en nu een stuk of 50 in één keer. En waar ze vandaan kwamen en weer bleven, weet ik niet, want ´s-avonds was iedereen weer weg. Volgens mij hadden ze gewoon een blik toeristen opengetrokken om de trein te kunnen vullen...

 

- In de avond komt een dikke mist over het dorpje en het krijgt zo een erg vreemde aanblik. Je krijgt bijna een onveilig gevoel in de mistige, donkere straten, maar zeker niet helemaal, tot laat in de avond spelen de kinderen op straat...

- De rails is begin 20e eeuw aangelegd en, je raad het al, de bouw heeft aan vele mensen het leven gekost, ruim 2000.

 

Ik had Quito beloofd dat ik terug zou komen, en dat was iets om weer erg naar uit te kijken.