Mutare 12- 14 mrt 2020
Tas inpakken, goedendag zeggen
tegen iedereen die al wakker was bij de Pink Papaya in Chimoio, en naar het
busstation. Ik vroeg om de Chapa (minibus) naar Mutare, maar die ze aanwezen
was nog helemaal leeg!
Dat leek op uren wachten, dus ik besloot om niet al te
braaf te zijn, en vond verderop een andere die al bijna vol was. Mooi! Gaan met
die bak!
Bij de grens moesten we eerst langs kilometers vrachtwagen en toen ik uitstapte
werd ik bijna besprongen door geldwisselaars. De chapa gaat namelijk niet met de
mensen de grens over, je moet zelf lopen, en daar maken de regelaars dankbaar
gebruik van.
Maar welke wisselkoers moest ik nu aanhouden? Op internet
circuleerden allerlei verhalen over de officiële en onofficiële wisselkoersen
en die scheelden nogal wat. Dus ik aan een paar mannen gevraagd en heb toen
maar wat gewisseld. Voldoende om naar Mutare te komen...
Aan de grens met
Mozambique gaan zaken niet met de computer, maar werd mijn paspoort praktisch
overgeschreven in een schriftje. Wat nou, elektronisch paspoort? Toen wandelen
naar de Zimbabwe-kant en een boos kijkende agent werd helemaal vrolijk toen
bleek dat zijn held Arjen Robben van 'mijn club' PSV bleek re zijn... Voetbal
verbroederd echt wel!
Eerst de handen wassen met een soort jodiumwater tegen
Corona en toen bleek in Zimbabwe het computersysteem eruit te liggen! Hèbben ze
een computer, dóet ie het niet... Haha... Stond ik daar met mijn elektronisch visum die
ze online moeten checken! Nou ja, geduld is een schone zaak, dus ik plantte
mijn tas in een hoek, daar kan ik altijd op zitten en ben maar wat gaan lezen.
Dit kon nog wel even duren, zei de man van de immigratiedienst, dus ik was
voorbereid.
Maar binnen het uur kwam er al een andere meneer naar mij toe om te
zegen dat ik wat papieren in moest vullen en werd mijn visum (met de hand)
geschreven. Ik denk dat het systeem er dus nog steeds uit lag...
De autorit
naar Mutare vanaf de grens was weer een bijzondere. Met 9 man in een Yaris, 3
man naast de chauffeur, echt waar, 4 achterin en één half hangend in het
kofferbakje. Fantastisch!
We werden uit ons lijden verlost op het busstation en
toen moest ik nog mijn Airbnb- bed gaan zoeken. Het duurde me zeker 2 uur door
het heetst van de dag, maar werd door iedereen geholpen. Het laatste half uur
heeft de lieve Mucha helemaal meegelopen.
Daarna effe chillen en het dorp
verkennen. Er is niet veel te beleven, maar om even bij te komen van al dat
reizen ben ik toch 2 nachten gebleven.
De Airbnb was prima, goed bed, prima
douche en wifi (als er stroom was) en aan de rand van het dorp tegen de heuvels aan. Ik heb een dag
lekker door het stadje gewandeld en genoten van het feit dat iedereen Engels
spreekt, je hebt dan veel makkelijker contact.
Met kinderen die blij waren dat
ze weekend hadden (klik maar op deze
link...). Ook dames die wel met die blanke man op
de foto willen.
En echte healings in het park (nog een
filmpje). Halleluja!
Ook heb ik nog het museum van Mutare bezocht, 10 dollar toegang is hier een hele
smak geld, maar zo te zien werd dat dan ook echt besteed aan het onderhoud van
het leuke museum.
De laatste ochtend op tijd op voor de bus naar de hoofdstad.
Maar...
- Ook hier weer weinig
elektriciteit... Alleen ’s-nachts gelukkig wel, dan kan de telefoon weer wat
opladen. Geen stroom betekent ook nergens wifi, overigens.
- Ik wilde 100 dollar wisselen en
trachtte uit te vinden waar dat zou kunnen. In Maputo kreeg ik de tip dollars
mee te nemen en ik kon niet alleen maar kleine biljetten krijgen. Constance, de
eigenaar van de guesthouse waar ik zat wist wel een plek en het lukte. Kréég ik
me toch een stapel geld voor 100 dollar!