De reunie
Op 4 april was het dan zover, van Fred (de vriend van mijn zus, en de afgelopen 10 maanden mijn boekhouder, deurwaarder en huismeester) had ik al doorgekregen welk hotel we zouden verblijven en wanneer ze daar aan zou komen. En om half negen zat ik klaar in hotel Siam Beverly en even later kwam het hele gezelschap daar aan...
Pas toen ik ze allemaal weer zag, merkte ik hoeveel ik ze eigenlijk gemist had. Door al het reizen, alle nieuwe indrukken en de nieuwe mensen die ik heb leren kennen heb ik eigenlijk geen tijd gehad voor heimwee, maar ik was ERG blij ze allemaal weer eens te zien... Voor degene die niet iedereen kent: Hou de muisaanwijzer maar stil boven de foto, dan zie je wie wie is. Na alle knoffels en wat kort te hebben bijgepraat werden we ingelicht door reisleider Herman ( Goeiemorgen, beste mensen) vergezeld door de Thaise gids Orlan ( Soft landing! Happy people! Hihihihihi!) over de te komen reis. Het was toen tijd om in te checken en de rest van de dag werd vooral gebruikt om wat bij te praten en door de buurt te wandelen. De regen van die ochtend was al opgetrokken en ook het onweer was niet meer teruggekomen, dus we konden veilig de eerste indrukken krijgen van Bangkok.
Ook kregen de vrouwen een mooie indruk van de toek- toeks van de stad, want ze hadden een rondritje met deze aparte taxis geboekt... s-Avonds was er ook een heerlijk welkomstdiner voor alle gasten bereid in het hotel, en ook hebben we natuurlijk een paar pilsjes gedronken om de reunie te vieren... De komende 2 weken was er (ook voor mij) een rondleiding geboekt in een interessant deel van Thailand (dit wist ik van te voren, en ik had deze plaatsen dus vermeden). Al snel bleek dat de hele rondreis voor mij was betaald en ik mocht ook niet meelappen met de pot, en hoe veel ik ook tegensputterde, ik moest mijn geld in mijn zak houden... Erg aardig natturlijk van alle 5, en ik heb ze daarvoor al vaak bedankt, maar bij deze nog maar eens: Hartstikke Bedankt!!!
|
Dinsdag
De tweede dag was meteen al flink volgeboekt; Na een lekker en uitgebreid ontbijt gingen we naar Chinatown, Wat Traimit, Wat Pho en Wat Pra Kaw (en het koninklijk paleis). Ik had deze plaatsen op een eerder bezoek aan Bangkok al bezocht, maar het was zeker leuk om deze nog eens te zien. Meer informatie over deze sites kun je vinden onder Reisverslagen, Bangkok 1- 10feb. Vooral Wat Pho bleek voor iedereen een indrukwekkend gezicht, maar ook de andere sites waren erg mooi. Na Wat Pho zijn we opgesplitst van de groep en zijn we op eigen kracht naar het koninklijk paleis gegaan. Vanaf hier hebben we de veerboot naar het zuiden van de stad genomen en de Skytrain en de taxi terug naar het hotel. In de avonduren hadden de gidsen iets aparts geregeld, wat echter tot aan de avond zelf geheim gehouden werd. Met de bus gingen we op weg en er werd al meer en meer duidelijk: Het werd een transsexuelen show! Maar voordat de show begon werd ons een heerlijk diner voorgeschoteld en een mooi optreden van de Thaise Elvis.
In Thailand zijn (net als in alle andere landen in de wereld) mannen die zich kleden als vrouw (de zgn. ladyboys, oftewel travestieten) en mannen die zich vrouw voelen in een mannenlichaam, de transsexuelen. Beide categorien worden goed geaccepteerd in de Thaise samenleving, het enige probleem voor de laatste categorie is de kosten voor de ombouw- operatie, wat ze vaak niet kunnen betalen. Deze mannen kunnen dan optreden in shows als de Calypso, en zo geld verdienen terwijl ze de mensen vermaken. En de show was prachtig in elkaar gezet, een mooi spektakel van dansen en zingen, soms ook erg grappig, en het was soms zelfs lastig om je in te denken dat alleen mannen zich op het podium bevonden... Vooral Fred bleek een grote liefhebber en heeft de hele show erg genoten. Op het einde kon je met de dansers op de foto, en Astrid en ik zijn dat maar even gaan doen. Je denkt dan met een mooie vrouw op de foto te gaan, maar vervolgens zegt ze met een zware stem: Tip please!, waarbij ze om een fooitje vraagt... Na een lekker pilsje zijn we die dag maar weer op tijd naar bed gegaan, want de volgende ochtend was het weer vroeg op!
|
Woensdag
De hoofdattraktie voor deze dag was een boottocht over de Chao Phraya rivier (de rivier der koningen). Na weer een heerlijk ontbijtbuffet (alles was erg goed verzorgd, ik wist niet wat me overkwam al dat lekkere eten!) werden we in de boot genomen. Naast de grote rivier ging de boot ook de kleinere kanaaltjes over, en konden we goed zien hoe de mensen hier aan het water leven. Na een gigantische groep meervallen brood te hebben gevoerd zagen we ook nog grote varanen het water uitklimmen en over de oevers lopen, en iedereen was verbaast dat deze grote hagedissen hier leven. Na de boottocht hebben we ook een bezoek gebracht aan Wat Arun, een Khmer tempel, genoemd naar de Indiase god van de zonsondergang; Aruna, gebouwd met behulp van duizenden porseleine tegeltjes.
Doordat tante Jose ziek was en de ochtend niet mee was gegaan, ging ome Wim na de bootocht met de groep terug naar het hotel, en gingen we met vier man verder op pad. Ik had bedacht dat we zeker een keer naar Khao San Road moesten en daar was vandaag de tijd voor... Khao San Road is DE toeristenstraat van Bangkok, gevuld met toeristenwinkeltjes, Guest houses en restaurantjes. We hebben daar lekker de toerist uitgehangen (want dat zijn we ook), slenterend langs kleine kraampjes en etend van de straat...
Voor de avond was ook weer iets mooi geregeld, we gingen eten in de hoogste toren van Bangkok, met op de 85ste verdieping (op 309 meter) een draaischijf waardoor je de hele stad kon bekijken. Na wat angstoverwinning durfde ook mijn moeder dit wel aan en het was niet voor niks, het uitzicht was fantastisch! Daarna weer een heerlijk buffet in het restaurant met uitzicht over de stad, en Wim had geteld dat het buffet een lengte had van 115 meter!
|
Donderdag
Wederom vroeg op, ditmaal met de trein (vanaf het Thonburi treinstation) naar Kanchanaburi, waar we vooral de geschiedenis van de Burma spoorlijn zouden ontdekken. In de aanloop naar de tweede wereldoorlog viel Japan in 1937 China binnen (zie ook het verslag van Nanjing (China) bij de Reisverslagen), daarna veroverder ze o.a. Vietnam, Burma, Laos en ook Thailand werd aan het Japanse rijk toegevoegd, al ging dat zonder vechten, Thailand sloot zich aan bij de Jappanners.
Om India te kunnen binnenvallen konden ze via zee (door de straat van Melaka) en over land. Hiervoor werd een spoorlijn gebouwd van Thailand naar Burma, de beruchte Burma spoorlijn... Berucht, omdat de spoorlijn (die eigenlijk in 5 jaar klaar zou zijn) in 1,6 jaar gebouwd moest worden en vele krijgsgevangenen en lokalen (die ingehuurd waren) moesten het met hun leven bekopen; totaal stierven hier meer dan 100.000 mensen.
Als eerste werden we naar een herdenkingsbegraafplaats gebracht waar ook vele Nederlandse soldaten begraven liggen (het Kanchanaburi Allied War Cemetery). Hierna gingen we naar het oorlogsmuseum aan de overkant van de straat waar een indrukwekkend verslag van de gruwelijkheden te zien was. Ook kregen we het middageten aan de voet van een van de bruggen die in die tijd gebouwd werd en kregen we de gelegenheid om over die brug de Mae Nam Khwae rivier (bij ons bekend als de Kwai rivier) over te steken. als laatste stop van die dag gingen we naar ons hotel (sommigen met de speedboot), waar we heerlijk hebben gegeten en waar we konden gekaraokien (maar niemand durfde!).
|
Vrijdag
Astrid voelde zich voor de 2e dag niet lekker en ze is samen met ons ma in het hotel gebleven. Voor de rest van de groep stond die dag de olifantentocht op het programma, waar we met een bamboevlot over de kwae Yai rivier naartoe werden gebracht. De olifant, het nationale symbool van Thailand, is een erg slim beest. Het is echter op het punt geraakt om bijna uit te sterven en ze leven al niet meer in het wild. Wel nog in olifantenkampen, waar ze ook laten zien hoe slim ze zijn in shows en tijdens de rondwandeling. De shows komen een beetje geforceerd over, maar zoals gids Herman vertelde, worden de goedzakken goed behandeld en houden deze kampen in ieder geval de olifantenaantallen in Thailand in stand.
De rit was leuk en de show was mooi, hierna was het tijd om weer te vertrekken, maar eerst kregen we nog een blik op een pasgeboren olifantje op het terrein, en die was al lekker aan het rondwandelen... Hierna hebben we een wandeling gemaakt over een deel van de Burma- spoorlijn die tegen de berg aan was gebouwd. Dit deel (in tegenstelling tot de brug die we eerder hadden bezocht) is nog bijna helemaal intakt en ook erg indrukwekkend. Na de lunch zijn we naar de Hell fire Pass gegaan, een doorgang voor de spoorlijn welke met de hand uit de rotsen is gehakt. Als je ziet hoe groot deze pas is begrijp je meteen hoe het komt dat zoveel mensen hier gestorven zijn, en wordt je er ook wel even stil van...
s-Avonds stond weer een ongewoon diner op het programma, eten op een drijvend vlot! Met een longtailboot word een gigantisch bamboevlot het water opgetrokken en op dat vlot is dan een volledig restaurant gebouwd, met keuken, wc, alles erop en eraan. Het vlot vertrekt voor zonsondergang, en het uitzicht is natuurlijk fantastisch. Maar het hoogtepunt van de dag was wel de karaoke. Ditmaal gingen er wel mensen het podium op en vooral het optreden van Joop (een van de andere Bosschenaren) hebben we allemaal niet snel vergeten...
|
Zaterdag
Vandaag vertrokken we weer, via een bezoek aan de drijvende markt naar Ayutthaya. De drijvende markt ( Damnoen Saduak) is een van de trekpleisters van de streek, en om de markt rustig te bezoeken moet je er vroeg zijn. Dus ging om 05.00u maar weer eens de wekker (het begon al te wennen!!) en het was een ochtend van afbieden, kopen en genieten van de drukte van de markt.
Met kleine bootjes volgeladen met fruit, groente, zoetigheid en toeristenspullen worden de watertjes afgevaren op zoek naar een koper. En ook rondom het water kun je vanalles kopen, afbieden is echt nodig! Na de markt op weg naar Autop, waar sieraden en zijde met de hand worden gemaakt en de verkopers nogal assertief zijn en voor Wim en mij was het tijd om weer eens een lekker pilsje te drinken aan de bar (gratis!), dat beviel beter dan die verkopers. Vervolgens gingen we weer op tempelbezoek (wat? Tempel!), namelijk de Wat Phra Si San Phet, met de drie belvormige Chedi, oftewel stupas, oftewel heilige gebouwen. Hier stond in de 14e eeuw ook het koninklijk paleis, waarvan nu slechts nog de ruines te zien zijn (met dank aan de Burmezen!).
's-middags zijn Fred en ik maar weer eens even een duik gaan nemen en na het eten zijn we met een stoet verlichte riksjas de stad Ayutthaya verder gaan bekijken. Deze fietsriksjas (hier Samlor genoemd) zijn niet meer veel in gebruik, mensen gebruiken steeds meer de taxi of Toek Toek, alleen voor toeristen worden ze nog uit het vet gehaald. Degene waar wij mee werden vervoerd waren volledig verlicht, wat met 25 stuks op een rij een mooi spektakel opleverde...
|
Zondag
Vandaag konden we eens lekker tot 7 uur uitslapen, en hebben we na een bezoek aan het paleis van koning Narai in Lopburi (Phra Narai Ratchaniwet) de voetafdruk van de boeddha bezocht. Hierna naar de apentempel, en dat was erg leuk! Op en rond de Wat Prang Sam Yot, een tempel uit de tijd dat de Khmers hier de baas waren, leven honderden Makaken. Ze springen in je nek, knabbelen aan je oren en bijten in je vingers, ook als je geen nootjes uit aan het delen bent. Vooral Fred en ik waren in de aap gelogeerd, en dat vonden we allebei helemaal niet erg...
s-Avonds kwamen we aan in Pattaya, in het hotel waar we de tweede week zouden gaan verblijven. Maar aangezien dit verslag zo al lang genoeg is, komt dat allemaal in visite (part 2)...
|
En ook:
- Bij het koninklijk paleis werden we door meerdere Thaise mannen ingelicht dat het paleis vandaag dicht was, bij de 2e keer begonnen we het al te geloven, echter door anderen werd ons verteld dat dit oplichterij is, dat je door hun bij een diamanthandelaar word afgegooid en zijn we toch naar binnen gegaan. Maar pas nadat we een paar betrokkenen, inclusief de toeristeninformatie (die zo corrupt als de pest bleek) verteld hadden wat we van deze oplichterij vonden...
- Het was op het begin wel even wennen aan het groepsreizen. Ik ben erg gewend om zelf te bepalen wat ik doe en hoe lang ik bijvoorbeeld ergens blijf. Maar al snel wende ik eraan om achterover te leunen en me te laten verwennen (zou ik zo aan de bijnaam Leun zijn gekomen?). Een bijkomstig voordeel is dat alles met een gids gaat waardoor je over alles veel meer informatie krijgt dan wanneer je op eigen houtje gaat...
|
|