|
De berg- vergunning
Khorog ligt net voor het Pamir gebergte, en om hier te komen moet je een vergunning van de regering nodig hebben, en een agent kan je daarbij helpen. Typisch Tadjikistan, alles is gevangen in regels en procedures. Dus de grote vraag was, kan ik naar het Pamir- gebergte of niet?
 1,5 week van tevoren had ik 4 reisagenten aangeschreven, en de vergunning zou een week de tijd kosten, dus ik had tijd zat, dacht ik... Pas na 3 dagen kreeg ik van 1 agent een reaktie, van de rest heb ik nooit meer iets gehoord... En die reisagent van wie ik een antwoord had bleek niet erg efficient:
Ik zal niet alle details beschrijven, maar wat een bijzondere manier van e-mailen had onze Ubaidullah van het reisbureau. Als ik vroeg: Wanneer en waar kan ik mijn vergunning ophalen?, antwoorde hij: Ja, dat is zeker mogelijk, enzovoort, enzovoort...
Kortom, ik had geen vergunning op het moment dat ik wilde vertrekken. Ik besloot dat ik op de bonnefooi zou gaan en in de buurt het persoonlijk proberen te regelen. Er is altijd wel een manier, toch?
|
|
De rit van Dushanbe naar Khorog
 Deze ochtend zag ik 5 mensen van dezelfde groep vliegtuig- wachters op het minibus- station. Iedereen had eieren voor zijn of haar geld gekozen...
Afdingen en weten wat je wil is erg belangrijk, als je hier vervoer regelt. Ik ga standaard voor het goedkoopste. Dat is meestal ook het gezelligste (vind ik), tussen de Tadjiken, maar zeker niet het comfortabelste.
Ik heb me wel weer rotgelachen. Met 11 volwassene, 2 tieners en 5 kleine kinderen in een Russische Uaz- bus, die je ook in Siberië veel ziet. En dan ook nog veel bagage die niet op het dak wou blijven, dus moesten de passagiers er boven op zitten, liggen en hangen.
Het apparaat wilde nooit starten, dus aan de voorkant aanslingeren en tegelijkertijd de startmotor gebruiken. Of tegen een helling parkeren en (voor- of achteruit) aanrollen. Met maar liefst 9 politiestops. En dan kan de chauffeur beter betalen of ze vinden wel iets mis met de wagen (dat is hier wel heel erg makkelijk), dus iedereen betaald.
Een heerlijke rit,
met brunch- en diner- stops,
met ochtendvodka (de 1e rijder was knetterzat, de 2e steeds erg moe),
met allerlei soorten (kleine) probleempjes met het wrak,
 met ZZZOAB op de weg (zeer- zeer- ZEER open asfalt beton),
met kleine dorpjes in de prachtige valleien,
met een schaap zonder kop en vele kuddes,
met een heel stuk langs de grens met Afghanistan (de Pjanj- rivier, waar je gewoon kunt overzwemmen),
maar vooral met indrukwekkend gebergte...
|
|
Khorog
 De hoofdstad van de Pamirs aan de wilde Gunt- rivier, met een leuk museum (met prive- rondleiding) over de geschiedenis van de streek. Hier staat de 1e piano van de streek. Deze is door 10 Russische soldaten in 2 maanden (!) vanuit Kirgistan over de bergen naar Khorog gesjouwd...
De stad heeft ook een leuke bazaar en prachtige omgeving. Maar vooral is dit het startpunt voor de Pamirs. Ik dacht dus dat ik hier wel mijn berg- vergunning kon regelen, maar het bleek dat ik het gebied helemaal niet in had gemogen zonder de vergunning. Iedereen keek me raar aan hoe ik hier zonder kon komen, inclusief Sabzina, maar ze heeft het alsnog allemaal goed kunnen regelen. Het registratiekantoor wist (volgens haar) overigens dat ik hier was zonder toestemming (???), en er kan een flinke boete boven je hoofd hangen.
|
|
Pamir Lodge
 Ik nam een kamer in het Pamir lodge (3,5 euro per nacht) en later bleken daar nog meer reizigers te zitten, 2 Fransmannen en uiteindelijk maar liefst 4 andere Nederlanders. Maike en Saskia uit Amsterdam (en omstreken) en Jaap en Lenie uit Den Haag... Erg gezellig, samen eten en verhalen uitwisselen, en de meesten waren op weg naar het hooggebergte, oftewel, Murgab.
Ook ik wilde hier naar toe en na 2 dagen relaxen in het prachtige bergdorpje nam ik de minibus naar Murgab, voor een uitgebreide bergwandeling...
|