Onderweg naar Prisren, waar we vandaag naartoe wilden, bezochten we een prachtig, antiek Servisch klooster. Een oud nonnetje hielp ons met een kaarsje opsteken voor oma (ik had voor mijn vader in Servië al een kaars opgestoken) en we mochten bij het klooster rustig wat rondlopen – maar geen foto’s maken!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na het klooster brachten we een bezoek aan een beren- opvangcentrum, waar beren uit Kosovo en Albanië na bevrijding van horeca- gelegenheden (zogenaamde restaurantberen) een nieuw en veilig thuis krijgen, vaak na afschuwelijke mishandelingen en verwaarlozingen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een prachtig initiatief en goed dat het houden van beren hier sinds 2010 verboden is...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na de beren kregen we een half uur verder zuidwaarts een rondleiding in een druipgrot, met de bekende stalagmieten en -tieten. Mooi, maar de figuren die sommigen in bepaalde steenformaties zien, konden we er niet altijd uithalen...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het was al weer aan het eind van de middag, dus we wilden weer een camping opzoeken. Het vermoeden was dat we in Kosovo niet veel campings zouden vinden, dus we hadden een route bedacht die ons langs een paar plekken zou brengen waar wèl werd aangegeven dat er een camping zou kunnen zijn. De eerste bleek alleen een kaal veld buiten een dorpje – in het midden van nergens.

 

 

 

 

 

 

De tweede camping zou ons zeer gaan verrassen; het bleken een slechts een paar huizen in de heuvels te zijn, even buiten een kleine stad, waar we met open armen ontvangen werden door een grote familie, met de oudste broer Islam als de hoofd van de familie. Een fantastische ontmoeting met een grote groep mensen waarvan de ene nog vriendelijker bleek dan de andere.

 

 

Een van de neven (Krenar) sprak goed Engels en de broer van Islam (Azem) goed Duits (hij had jaren voor de Zwitserse NS gewerkt).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We kregen een eigen veldje om de bus neer te zetten, moesten blijven eten en drinken, kregen thee, een biertje en twee tassen met fruit mee naar de auto.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maar hebben vooral intens genoten van de gastvrijheid, de leuke gesprekken en de vele (trouw)foto’s die we zagen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Echt niet te beschrijven wat een klik je met een grote groep mensen kunt krijgen in zo’n korte tijd...